Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 119

ÞANNIG ERU NJÓSNARAR RÚSSA ÞJÁLFAÐIR 117
sagði hún. „Eg óska þér alls hins
bezta í starfi þínu.“
Tuomi breiddi ósjálfrátt út faðm-
inn og gerði sig líklegan til þess að
faðma hana að sér. „Nei!“ sagði
hún og stjakaði honum frá sér. „Það
mundi ekki hæfa þessum aðstæð-
um. I okkar starfi getum við að-
eins treyst heilanum, en aldrei
hjartanu, hvers sem þú eða ég
kynnum að óska. Vertu sæll, fé-
lagi!“
Polyakov hafði auga á hverjum
fingri að vanda, er hann hjálpaði
Tuomi að setja niður í ferðatösk-
urnar. Hann var ekkert hlýlegri en
venjulega. „Það er ætlazt til þess
af mér, að ég athugi að síðustu all-
an þinn útbúnað og tæki,“ sagði
hann. Á borðstofuborðið höfðu þeir
Tuomi lagt öll njósnatækin, sem
rannsóknarstofur KGB höfðu lagt
fram vegna sendiferðar þessarar.
Þar gat að líta falsað bandarískt
vegabréf, sem hann átti að nota, er
hann yfirgæfi Sovétríkin, og ann-
að, sem nota skyldi, er hann stigi
fæti á bandarískt land. Meðal ann-
arra falsaðra plagga gat að líta
meðmælabréf frá vélaverkstæðinu í
Milwaukee, verksmiðju General
Electric og timbursölufélaginu í
New York, einnig bréf, sem stað-
festi, að Tuomi hafði lokið gaan-
fræðaprófi frá gagnfræðaskóla í
smábænum R,ock í Michiganfylki. I
..amerísku" raksetti var leynihólf
til þess að fela skjöl í. Kemisk efni
til þess að gera ósýnilega skrift og
ördepla (sem höfðu að geyma heil
bréf) sýnilega, voru ,,dulbúin“ sem
aspirin- og hægðartöflur. Þarna var
einnig gormbundin skrifblokk, en
blöð hennar höfðu verið sérstaklega
„meðhöndluð", þannig að Tuomi
gat skrifað ósýnilegar orðsendingar
á þau.
Þegar Tuomi var tilbúinn til
brottferðar, rétti Polyakov Tuomi
150 bandaríska tuttugudollaraseðla.
„Þetta ætti að nægja þér, þangað
til þú hefur náð sambandi við okk-
ur í Ameríku," sagði hann.
Þegar þeir voru komnir út á götu,
gekk Tuomi að litla bílnum, sem
ofurstinn ók venjulega. „Nei, í
kvöld ferðast þú með meiri glæsi-
brag,“ sagði Polyakov og benti á
svartan lúxusbíl. f honum sat borða-
lagður bílstjóri við stýrið. Þegar
þeir höfðu komið sér fyrir í sætun-
um, sagði Polyakov: „Heyrðu, þetta
er þriðja kvöldið í röð, sem ég hef
sent mann af stað. Viðskiptin ganga
sannarlega vel núna.“
Polyakov hélt sig í hæfilegri
fjarlægð á flugvellinum. Hann sagði
ekki orð og lét ekki á því bera á
nokkurn hátt, að hann þekkti Tu-
omi. Tuomi gekk beint að flugvél-
inni, eftir að hann hafði sýnt eftir-
litsmönnunum vegabréf og vega-
bréfsáritun, sem gaf honum leyfi
til brottfarar úr landi. Nokkrum
augnablikum síðar hafði flugvélin
hafið sig til flugs. Tuomi leit niður
vfir ljósin í Moskvu og velti því
fyrir sér, hvort honum mundi nokk-
urn tíma auðnast að sjá þau aftur.
„OKKUR LANGAR AÐ TALA
VIÐ YÐUR“
Þann 17. desember árið 1958 steig
Tuomi út úr flugvél á flugvellinum
í Montreal í Kanada í gervi Banda-
ríkjamanns af finnskum ættum. Áð-