Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 47

Aldrei hefur verið haldin
jafn spennandi
keppni og Rondy-hlaupið 1958,
þegar bœklaður
Indíánapiltur sigraði
heimsmevstarann.
EFTIR
WILLIAM J.
BUCHANAN
Bæklaði
heims-
meistarinn
*
é
*
I
*
*
*
augum Georges Attla
yngri var heimsmeist-
arakeppnin í hunda-
sleðaakstri, sem halda
skyldi á hinni árlegu
Loðskinnahátíð í Anchorage í Al-
aska árið 1958, æðsta keppikeflið,
sem miða bar að, líkt og pílagríms-
ferð til Mekka í augum Múhameðs-
rúarmanna. Keppnin átti að fara
fram í febrúar. George var 24 ára
gamall. Keppnisleiðin var 75 mílur
að lengd og mjög erfið yfirferðar.
Hún lá um ósléttar freðmýrar í ót-
al hlykkjum. En hún var samt það
agn, sem dró að sér fjölmarga
hundasleðaekla víðs vegar að úr
Norður-Ameríku. Það var um þrjú
„hlaup“ að ræða, sem fóru fram
þrjá daga í röð, 25 mílur hvern
dag. Þaulvanir hundasleðaeklar
álíta þessa keppni vera hina erfið-
ustu prófraun fyrir ekil sem hunda.
Þeim finnst aðrar keppnir ekki
komast í hálfkvisti við hana. Það
er jafnvel álitið afrek að ljúka öll-
um þrem hlaupunum, burtséð frá
tímalengd. Sigurvegarinn hlýtur
hinn eftirsóknarverðasta titil í
þeirri grein, „heimsmeistari í
hundasleðaakstri" og 2500 dollara
verðlaun. En í augum Georges Attla
var keppni þessi annað og meira en
þessi heiður og þetta fé. . . . Þar
gafst honum tækifæri til þess að
sanna, að hann hefði unnið sigur í
persónulegri einkabaráttu sinni,
sem hafizt hafði fyrir mörgum ár-
um.
Á dimmum febrúardegi árið 1942
voru flestir í litla Indíánaþorpinu
Cutoof í Alaska enn í fasta svefni.
Móðir Georges var þó vöknuð. Hún
vakti George varlega með því að
ýta blíðlega við honum: „Klæddu
þig, sonur minn. Pabbi þinn segir,
að þú getir hjálpað honum við
veiðigildrurnar. “
Það þurfti ekki að hvetja George
til þess arna. Þessum átta ára snáða
fannst það heiður að vera beðinn
um að hjálpa til við gildrurnar.
Þegar hann var búinn að borða
heita mjölgrautinn sinn, kom hann
sér fyrir í körfunni á litla veiði-
sleðanum og vafði stóra loðskinn-
inu utan um sig. Faðir hans steig
upp á sleðameiðana fyrir aftan
hann. Svo gaf hann sleðahundun-
um fyrirskipun um að rísa upp.
„Upp með ykkur!“ hrópaði hann
til þeirra. Og það var eins og þeir
hefðu verið lostnir töfrasprota. Þeir
spruttu leiftursnöggt á fætur, allir
sextán með tölu.
Af fjölda hundanna réð George
það, að þeir yrðu að heiman í
nokkra daga. Hann strengdi þess
44
Reader's Digest
45