Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 52

50
URVAL
Sid dró pappírsmiða upp úr vasa
sínum og sagði: „Þú veizt, hvernig
þér og þessu úrkastsæki þínu hef-
ur gengið það sem af er þessu ári?
Meðalhraðinn á mílu hefur verið 4
mínútur og 48 sekúndur. Það er
sama og 25 mílna hraði á tveim
kiukkutímum. Heyrðu, góði, metið
í Rondyhlaupi er 41 sekúndu lengri
tími en það! Og það var sjálfur
Gareth Wright, sem setti það. Ef
þú nærð betri tíma en Wright, þá
áttu ekki heima í þessum smá-
keppnum lengur.“
„Jæja þá, Sid,“ sagði George og
brosti. „En hvar á ég að krækja mér
í þátttökuféð, sem verður að leggja
fram?“
Tveim vikum síðar kom Sid aft-
ur í heimsókn. „Réttu fram lófana,
drengur," sagði hann. Og hann
hvolfdi seðlahrúgu yfir hann,
hvorki meira né minna en 600 doll-
urum, sem hann hafði fengið að
láni hjá smákaupmanni í þorpinu
gegn loforði Sids um, að hann
mundi endurgreiða lánið. „Endur-
greiddu mér þetta svo af vinnings-
fénu,“ bætti hann við.
„Af STAÐ, TENNESSEE!“
Fjórum dögum fyrir þessa miklu
keppni lagði George af stað í flug-
vél til Anchorage. Hann dró númer
17 úr hatti, sem merkti, að hann
átti að vera 17. af stað í Rondy-
keppninni. Garet Wright dró num-
er 16.
Keppendur í Rondyhlaupinu
leggja af stað með tveggja mínútna
millibili. Það er aksturstími hvers
og eins, sem sker úr um sigurinn.
Þegar komið var fram að hádegi
föstudaginn 21. febrúar, voru gang-
stéttirnar við 4. stræti í Anchorage
orðnar troðfullar af kappklæddu
fólki, sem var komið til þess að
horfa á byrjun fyrsta hlaupsins.
Þegar George kom að með æki sitt,
heyrðist í hátalaranum: „Við rás-
línu stendur Gareth Wright frá
Fairbanks, núverandi heimsmeist-
ari, sem hlotið hefur heimsmeist-
aratignina þrisvar sinnum!“ Fólk-
ið klappaði, þegar þessi vinsæli
heimsmeistari þaut af stað á sleða
sínum, sem dregnir voru af falleg-
um, samstæðum hundum.
George teymdi æki sitt að rás-
línunni. Hundarnir þutu af stað,
þegar merki var gefið. Þeir hlupu
léttilega eftir glerhálli götunni.
Hann lét Tennessee ráða hraðan-
um.
Nálægt 12 mílna mörkmium tók
ækið krappa beygju til þess að
forðast trjáþyrpingu. George hróp-
aði, en það var of seint. Hundarnir
hlupu beint á trén. Þeir voru hálf-
dasaðir, en bröltu þó á fætur, þ. e.
a. s. allir nema einn. George vissi,
að hundurinn var svo slasaður, að
hann gat ekki haldið áfram. En
samkvæmt reglum í Rondyhlaupinu
verður hver sá hundur, sem leggur
af stað í hlaupi, að ljúka hlaupinu,
jafnvel þótt það verði að flytja
hann í sleðakörfunni að markinu.
Annars er árangurinn ekki talinn
gildur. Því lagði George slasaða
hundinn í körfuna og hélt af stað á
nýjan leik.
„Jæja þá, Tennessee! Nú erum
við komnir út í óbyggðirnar. Af
stað!“
Stóri hundurinn togaði af öllum