Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 68

66
ÚRVAL
sinni var auðséð að skipið var of
umtalað almennt.
Morguninn eftir var okkur snúið
við og áttum við nú að gera árás á
japanskan her, sem setja var lið á
land 45 mílum norður af Singapore.
Flugvél var send á loft frá skipinu
kl. 7.30 um morguninn til njósna, en
morguninn leið atburðalaust.
Allt í einu, er ég gekk mér til
hressingar um þilfarið, ætluðu
hlustir mínar að springa af skyndi-
legri skothríð frá 5.25 þuml. byssum
skipsins og rétt á eftir var gefið
loftvarnarmerki; er ég var að klifra
undir þiljur, heyrðist að skotið var
á eina flugvél.
Er niður var komið, drunaði skot-
hríðin um loftventla skipsins til
okkar, sem neðanþilja vorum, og
endurkast frá sjónum á skipshliðina,
er sprengjur féllu í sjóinn, gaf ör-
ugglega til kynna að hér var um
meira að. ræða en eina einstaka
flugvél, öll lætin voru eins og allur
hávaði helvítis væri laus.
Þessu hélt óshtið áfram, þar til
skyndilega eftir hádegi að við fund-
um hræðilegt marr og mikla spreng-
ingu, sem gaf til kynna að tundur-
skeyti hefði hitt skipið. Sprengjan
hafði auðheyrilega hitt skipið aftan-
til og við biðum með eftirvæntingu
að kallað, yrði á sjúkrabera, en svo
virtist að hjálparmenn afturskips-
ins hefðu getað annað verkinu, því
að okkur bárust engin fyrirmæli um
aðstoð.
Þá hæfði sprengja skipið miklu
nær okkur og ég kastaðist niður. Þá
barst okkur beiðni um hjálp og í
ljós kom að sprengja hafði hæft
kyndirúmið, og voru þar nú margir
særðir. Margir fleiri særðir bættust
við og okkur fór að skiljast hve al-
varleg þessi árás var í raun og veru.
Það kom brátt í ljós að tundur-
skeyti hafði hæft stýrið og skips-
skrúfuna og við vorum nú kyrrstætt
skotmark óvinanna. í loftinu voru
milli 50 og 80 tundurskeytaflugvél-
ar, sem flestar einbeittu árásinni að
Pow.
Við, sem vorum neðanþilja fund-
um að skipið tók að hallast til bak-
borða og er ég var upptekinn við að
hjálpa særðum sjóliða með flakandi
andlit, hitti annað tundurskeyti
skipið. Nokkrir hinna særðu fengu
taugaáfall, sérstaklega þegar halli
skipsins varð svo mikill að erfitt var
að fóta sig. Fleiri særðir voru nú
bornir niður af efraþilfari og við
fengum óhugnanlegar fréttir. Til
viðbótar því að Pow var nú stýris-
laus og skrúfulaus, var púðrið fyrir
byssurnar þrotið. Skipið var algjör-
lega hjálparlaust. — Halli skipsins
jókst nú hverja mínútu sem leið, —
allt lauslegt fór af stað, skápar og
annað og sá, sem ekki gat forðað sér
undan skriðunni, kramdist í sundur.
Er ég gekk frá ljóshærðum skot-
liða, en hjálmur hans hafði grafizt
inn í höfuðið, greip hann um hand-
legg minn og bað mig að yfirgefa
sig ekki, en í þeirri andrá kom skip-
unin um að yfirgefa skipið. Ég horfði
beint í augu hans og sagði: „Skipið
mun ekki sökkva." Þetta hljómaði
vissulega ekki sannfærandi og ég
vissi mætavel að ég var að skrökva.
Nú kallaði einn af hinum reglu-
legu hjúkrunarmönnum til mín og
skipaði mér að koma með sjúkra-
börur. Ég flýtti mér á eftir honum