Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 28

26
ÚRVAL
bjuggum á afskekktum stað inni
í skógum Virginíufylkis.
Síminn hringdi. Hann svaraði
honum niðri í anddyrinu, og ég tók
um leið upp tækið, sem var í milli-
sambandi inni í svefnherberginu.
Frænka mín var í símanum. Eg
hlustaði þögul, meðan hann út-
skýrði aðstæðurnar fyrir henni.
„Þetta er ekki satt,“ greip ég fram
í. Þá fóru þau bæði að tala við mig.
Þau svöruðu móðursýkiskenndum
ásökunum mínum rólega og full-
vissuðu mig um, að þeim þætti
vænt um mig. Þeim tókst að tala
um fyrir mér á sinn rólega og blíð-
lega hátt, svo að ég opnaði hurð-
ina klukkustundu síðar og lét
skammbyssuna af hendi.
Þessi ógnvænlegi atburður var
hámark þróunar, sem hafði staðið
í rúm tvö ár meS svolitlum hléum.
Á þeim tíma hafði þunglyndi mitt
smám saman aukizt. Það var um
þess háttar þunglyndi að ræða, er
oft grípur konur, er þær hætta að
hafa tíðir. Þetta voru fyrstu kynni
mín og mannsins míns af hinni
furðulegu skuggaveröld geðbilun-
arinnar. Og þessi fyrstu kynni mín
voru ógnvænleg.
Það voru engin dæmi um geð-
sjúkdóma í ætt minni, hvorki í
móðurættinni né föðurættinni. Við
vorum öll mjög samrýmd. Þetta var
glöð og ánægð fjölskylda í Mið-
vestur-fylkjunum. Eg vissi auðvit-
að, að það var til geðtruflað fólk,
eins konar skuggaverur, sem voru
lokaðar inni á hælum. En slíkt kom
fyrir fólk langt í burt . . . fyrir eitt-
hvert annað fólk.
Lífið lék reyndar ekki alltaf við
mig. Stundum var ég ofsaglöð og
stundum mjög döpur á gangfræða-
og menntaskólaárunum eins og
gengur og gerist. Eg var ung að ár-
um, er ég missti foreldra mína. En
ég náði mér smám saman eftir þann
missi. Sama var að segja um missi
unnusta míns í síðari heimsstyrj-
öldinni. Og er tímar liðu fram, tókst
mér að vinna mig upp í skemmti-
lega ábyrgðarstöðu á Austurströnd-
inni sem ritstjóri mánaðarrits.
Eg var alls ekkert unglamb leng-
ur, er ég gifti mig. En hjónaband
okkar var friðsælt og veitti okkur
djúpa fullnægingu. Maðurinn minn
var rithöfundur, og við fluttum inn
í hús, sem hann hafði um hríð unn-
ið við að reisa sjálfur án nokkurr-
ar hjálpar. Við vorum innilega
hamingjusöm. É'g gerði samning
við bókaútgefanda, og samkvæmt
honum gat ég notað frítíma minn
frá húsverkum, garðyrkjustörfum
og ferðalögum með manninum mín-
um til þess að vinna að ritstörfum.
Við vorum alls ekki rík, en við vor-
um ekkert skuldug og höfðum í
rauninni ekki við nein fjárhagsleg
vandamál að stríða.
TÍMASPRENGJA
Svo fór þetta allt smám saman
að breytast. í fyrstu var breyting-
in svo hægfara, að maður varð
hennar varla var. Það var sem allt
gliðnaði smám saman í sundur og
hamingjan rynni út um greipar
okkar. É'g varð uppstökk og óskap-
lega smámunasöm. Það þurfti jafn-
vel ekkert tilefni til þess að hleypa
mér upp. Það greip mig stundum
óviðráðanleg reiðitilfinning. Einu