Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 105

ÞANNIG ERU NJÓSNARAR RÚSSA ÞJÁLFAÐIR
103
York. Kjóllinn lagði áherzlu á vaxt-
arlínur hins granna líkama hennar
á þann hátt, að hún skar sig ákveð-
ið úr hópi allra þeirra rússnesku
kvenna, sem Tuomi hafði augum
litið.
Þetta var Fainna Solasko, dóttir
rússneskrar konu, sem hafði starf-
að árum saman í Bandaríkjunum
sem gleðikona fyrir KGB-menn og
sovézka embættismenn, er heim-
sóttu Bandaríkin. Fainna hafði al-
izt upp í New York, en móðir henn-
ar þá laun frá Amtorg, sovézka
verzlunarfélaginu þar. Eftir nám
við Columbiu- og New Yorkháskól-
ana giftist Fainna bandarískum
starfsmanni Tass-fréttastofunnar
rússnesku. En hún naut ekki mik-
illar hamingju í því hjónabandi, og
árið 1955 laumaðist hún til Moskvu,
Uppeldi hennar og fyrra umhverfi,
gáfur og skapgerð gerði hana al-
veg tilvalda til þess að kenna
sovézkum njósnurum um Bandarík-
in og bandarískt þjóðlíf.
Yfirlýst skyldustarf hennar var
að fullkomna enskukunnáttu Tuomi
og veita honum ýtarlegar upplýs-
ingar um líf Bandaríkjamanna nú-
tímans on venja hann við aðstæður
bess. En það var einnig um annað
þýðinearmeira skyldustarf að ræða,
sem hún vann með leynd. Hún átti
stöðugt að meta andlegt ástand
Tuomi. skapgerð hans og meðfædda
hæfileika.
..Hvers vegna ertu svona óhreinn
undir nöRlunum“? spurði hún.
Tuomi leit á hendur sínar. Hann
<*prði sér nú grein fyrir því, að
hann hafði alltaf verið óhreinnund-
ir nÖRlunum vegna þeirra óþrifa-
legu verka, sem hann hafði orðið
að vinna til þess að afla svolítilla
aukatekna handa fjölskyldunni.
Fainna var tekin til að hæða hann
að nýju, áður en honum gafst tóm
til að svara henni.
„Frá hvaða samyrkjubúi kem-
urðu eiginlega“?
,,Ég er kennari“, svaraði Tuomi.
„Því er erfitt að trúa, eftir skón-
um þínum að dæma“, svaraði Fa-
inna. „Hefurðu nokkurn tímaburst-
að þá“?
„Það var ekki venja heima í Kir-
ov“, svaraði hann.
„Þú verður að læra að bursta
skóna þína sjálfur", sagði Fainna.
„En ég skal aftur á móti kenna þér
að hnýta bindið þannig, að fólk
haldi ekki, að þú hafir verið böðull
að aukastarfi. Komdu inn í svefn-
herbergið".
Hún lét Tuomi taka sér stöðu fyr-
ir framan stóran spegil. Fainna stóð
fyrir aftan hann, teygði handlegg-
ina fram fyrir háls honum og leysti
bindishnútinn. Hann fann liðugan
líkama hennar þrýstast að sér, fann
hár hennar snerta háls sinn og fann
daufan ilminn af andlitspúðri og
ilmvatni. Allt þetta framkallaði hin
eðlilegu viðbrögð karlmanns, en
hún hafði einmitt fylgzt vandlega
með því í speglinum. Hún hörfaði
frá honum og reyndi enn að smána
hann. „Hefurðu aldrei komið ná-
lægt konu fyrr“? spurði hún hvasst
og þóttist vera híneyksluð. „Guð
minn góður, þú ert alveg vonlaus"!
Tuomi fann til auðmýkingar og
reiði í senn. Hann langaði til þess
að berja hana. En hann hafði orð-
ið að þola svo margt og mikið í