Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 120

118
ur hafði hann eytt einni viku í
París og annarri í Brussel. Þegar
hann var kominn í gegnum tollinn
og útlendingaeftirlitið, eyðilagði
hann það vegabréf sitt og gerðist
Robert B. White, kaupsýslumaður
frá Chicago. Fyrst gekk hann úr
skugga um, að honum hefði ekki
verið veitt eftirför. Svo pantaði
hann far í svefnvagni í lest, sem
fara átti til Chicago þ. 30. desem-
ber. Svo tók hann sér far með lest
alla leið til Vancouver á vestur-
strönd Kanada. Hann kom þangað
á aðfaneadagskvöld. Er hann stóð
fyrir utan geymslusvæði timbur-
sölunnar. þar sem hann átti að hafa
unnið áður fyrr samkvæmt sínum
t.ilbúna æviferli, labbaði hópur
s-'mgiandi unglinga framhjá hon-
um. ..Gleðileg jól!“ hrópuðu þau.
..Og ég óska ykkur farsæls ný-
árs!“ svaraði Tuomi.
Eftir nokkra dvöl í Vancouver
sn°ri Tuomi aftur til Montreal. Þ.
30. des°mber hélt hann til járn-
brautarstöðvarinnar. Hann beið af-
ríðis. bangað til lestin var komin á
hrevfingu. Þá stökk hann skyndi-
lorfa uno í hana. Hann dró tjaldið
tvnr svefnkoiuna sína og fór aftur
■'för ..æviferil" sinn í huganum.
Fram í huga hans kom fiöldi að-
varana oe leiðbeininea, sem hamr-
aðar höfðu verið inn í heila hans í
Moskvu. Hann tók af sér gleraug-
>m. er lestiu stanzaði í snióskafli í
Fnrt Huron í Miohioanfvlki. og
hijnrkaði svit.ann úr lófunum. Brátt
hövrði hann. að menn frá tollinum
útiondingaeftirlitinu voru byri-
"ðir að vekta farbega og spyrja bá
ÚRVAL
spurninga. Síðan var barið að dyr-
um hjá honum.
„Má ég sjá skilríki yðar,“ spurði
bandarískur tollvörður. Hann leit
lauslega á vegabréfið og afhenti
Tuomi það síðan aftur. „Keyptuð
þér nokkuð í Kanada eða pöntuðuð
þér nokkrar vörur þar, sem eiga
að sendast til yðar í Bandaríkjun-
um?“ spurði hann svo.
„Aðeins eina skyrtu,“ svaraði
Tuomi.
„Nú, já, góða ferð heim,“ sagði
embættismaðurinn. „Afsakið, að ég
skuli vekja yður á þessum tíma.“
í sama bili kom ungur maður
slangrandi niður eftir ganginum.
Hann hélt á whiskyflösku í hend-
inni. Og Tuomi til sárrar mæðu
skellti hann handleggnum á öxl
honum og sagði: „Heyrðu, hvað seg-
irðu um að fá sér sopa, vinur?“
„Kærar þakkir,“ svaraði Tuomi
og losaði sig úr faðmlögunum, „en
mér væri nær að fara að sofa aft-
ur.“
Rétt á eftir fann Tuomi, að lestin
var farin að hreyfast að nýju. Og
nú vissi hann, að hann var kominn
til Bandaríkjanna. Hann gat ékki
trúað því að þetta hafði reynzt
svona auðvelt.
Hann hélt síðan til New York frá
Chicago. Og þann 3 janúar árið
1959 lauk loks hinni löngu ferð frá
Moskvu. Tuomi var alveg örmagna.
Hann veifaði á leigubíl og fékk sér
herbergi á George Washingtonhót-
elinu undir nafninu Kaarlo R. Tu-
omi, sem vera skyldi nafn hans til
frambúðar í Bandaríkjunum. Hann
gaf vikapiltinum ómakslaun með
heimsmannsfasi og flýtti sér í rúm-