Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 101

þannig eru njósnarar rússa þjálfaðir
sér hlutverk þetta. Hann hugsaði
um börnin sín, Viktor, sem var orð-
inn 9 ára, og telpurnar Irinu og
Nadezhdu, sem voru 6 og 4 ára. Og
hann hugsaði um næstu ár í lífi
þeirra, árin, sem hann mundi nú
alveg glata. En hann hugsaði einn-
ig um það, hvaða afleiðingar aukn-
ar tekjur hans og æðri staða mundi
háfa fyrir þau öll. Þau fengju betri
íbúð, kæliskáp og sjónvarp og eins
mikinn mat og fatnað og þau þörfn-
uðust. KGB mundi einnig tryggja
börnunum góða menntun.
Og hvernig yrði þetta allt, ef
hann neitaði að taka að sér hlut-
verk þetta? Svo gæti farið, að hann
yrði flokkaður sem „óáreiðanlegur“
borgari . . . brennimerktur. Menn
KGB höfðu útvegað honum
kennslustöðuna, en þeir gætu líka
séð svo um, að honum yrði vísað
frá starfi. KGB gæti þrýst honum
og fjölskyldu hans niður í aumustu
örbirgð án nokkurra skýringa. Og
það gat ekki orðið um neina áfrýj-
un að ræða.
En hvernig færi, ef hann tæki
að sér þetta hlutverk og honum
mistækist svo? Óttinn við fangels-
un eða jafnvel dauðadóm kvaldi
hann. En föðurlandsástin og holl-
ustan við kommúnismann gerði það
að verkum, að hann langaði til þess
að gera það, sem föðurland hans
fór fram á, að hann gerði fyrir það.
Andlit hershöfðingjans og ofurst-
ans voru svipbrigðalaus, er þeir
gengu inn í íbúðina. Þeir tóku sér
sæti. Svo hallaði hershöfðinginn sér
fram á við og bar fram spurningu:
„Hefurðu íhugað málið vandlega?"
99
„Ég vil gera skyldu mína,“ svar-
aði Tuomi.
„Þú mátt vera stoltur af þér,“
sagði hershöfðinginn. Þeir brostu
báðir til Tuomi. Þeim hafði aug-
sýnilega létt. „Það verður auðvitað
að samþykkja þetta á æðri stöðum,
en- ég held, að þetta verði sam-
þykkt. Þú heyrir frá okkur innan
nokkurra vikna.“
Þegar Tuomi sneri aftur til Kir-
ov, sagði hann Nínu og samkenn-
urum sínum, að hann hefði gengið
undir inntökupróf í túlkaskóla og
biði nú eftir úrslitunum. Þau bárust
honum þ. 26. apríl árið 1957 í svo-
hljóðandi skeyti frá Moskvu: „Yð-
ur hefur verið veittur réttur til þess
að sækja námskeiðið.“
SKÓLINN BYRJAR
Ofurstinn beið Tuomi, þegar
hann kom til Moskvu þ. 1. maí. Þeir
óku til eins íburðarmesta fjölbýlis-
húss borgarinnar, en það var við
Kutuzovsky Prospekt. Þar fóru
þeir í lyftunni upp á sjöttu hæð.
Þar opnaði ofurstinn litla hurð. Það
virtist helzt vera hurð á sópaskáp.
En í rauninni var þar inngangur
að leynistiga, sem lá upp í íbúð á
næstu hæð.
„Gjörðu svo vel og gakktu inn
fyrir," sagði ofurstinn. „Ég ætla að
sýna þér nýja heimilið þitt.“
Þetta var dýrleg íbúð. Þar var
stór dagstofa, sem var borðstofa í
senn. Hún var búin glæsilegum
húsgögnum og á gólfinu voru aust-
urlenzk gólfteppi. f íbúðinni var
einnig stórt svefnherbergi og ann-
að minna, eldhús í amerískum stíl
og nýtízkulegt baðherbergi. Þröng-