Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 44

42
ÚRVAL
hafði verið barinn í hel þ. 11. des-
ember árið 1968. Lögreglan sendi
Glæparannsóknarstofunni allar
gólfflísamar, sem hælaför þessi sá-
ust á. Þar sýndu sérfræðingar fram
á, að hælaförin voru þau sömu og
hælaför Tims McCarthys, sem
grunaður var um glæpinn. Hafði
McCatrhy skilið eftir þessi hæla-
för, þegar hann kom að líkinu?
Eða hafði hann skilið þau eftir,
meðan hann framdi morðið? Sér-
fræðingarnir uppgötvuðu, að eitt
hælafarið, sem hafði að nokkru
leyti máðst út af völdum blóðpolls,
hafði verið skilið eftir á gólfflís-
inni, áður en blóðið kom á hana.
Niðurstöður rannsóknar Glæpa-
rannsóknarstofunnar stuðlaði að
því, að það tókst að sanna, að Mc-
Carthy hafði myrt húsvörðinn. —
Hann var dæmdur í lífstíðarfang-
elsi.
Slíkar sérfræðilegar rannsóknir
og prófanir eru enn einfaldasta en
jafnframt þýðingarmesta framlag-
ið í hinu endalausa stríði, sem háð
er gegn glæpum og glæpamönnum.
Á nokkurra sekúndna fresti er ein-
hver glæpur framinn í Bandaríkj-
unum. Og á hverri stundu sólar-
hringsins má einnig finna sérfræð-
inga Glæparannsóknarstofunnar
bogra önnum kafna yfir smásjám
sínum eða stíga upp í flugvél með
þýðingarmikil sönnunargögn og
niðurstöður Glæparannsóknarstof-
unnar í skjalatösku sinni. En það
er ekkert lát á hinum stöðuga
straumi sönnunargagna né hinum
sífelldu hjálparbeiðnum.
J. Edgar Hoover, yfirmaður Al-
ríkislögreglunnar, lýsir starfsmönn-
um Glæparannsóknarstofunnar á
eftirfarandi hátt: „Þeir eru sér-
fræðingar, sem hugsa um það eitt
að skýra frá staðreyndum, hvort
sem þær kunna að sýkna eða sanna
sekt.“ í þjónustu sinni við þessa
meginreglu hefur Glæparannsókn-
arstofan orðið tákn þess, sem þakk-
látur saksóknari einn norður í Al-
aska lýsti með eftirfarandi orðum:
„Starfsemi Glæparannsóknarstof-
unnar einkennist af þeirri hæfni,
þeim sannfæringarkrafti og þeirri
sönnu atvinnumennsku, sem er
jafnframt aðalsmerki Alríkislög-
reglunnar í heild.“
(Gestir eru velkomnir í aðal-
bækistöðvar Alríkislögreglunnar og
Glæparannsóknarstofunnar, sem er
á horninu á 9. stræti og Pennsyl-
vaniubreiðgötu, N.W., Washington,
D.C.).
„George“, sagði eíginkonan við mann sinn, þegar þau voru á leið heim
frá sunnudagsmessunni, „tókstu eftir fallega pelsinum, sem hún frú
Armstrong var í í dag?"
„Nei," svaraði maðurinn, „ég er hræddur um, að það hafi ég ekki
gert. í rauninni dottaði ég af og til.“
„Æ, George! Eg skil ekki, hvaða gagn þú getur haft af því að vera
að fara til kirkju."