Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 126

HEIMAR
HUG-
MYNDA-
FLUGSINS
Þegar þii ert þreyttur
á staðreyndum
og lcaldri
rökhyggju daglegs amsturs,
skaltu gefa
ímyndunaraflvnu lausan
taum og hregða á
leik með álfum og
œvintýra-persónum.
'Y'-y.ZlOlílV- eröldin þekkir sir Art-
V!w*\ /I\ /I\ /I\ . _
v
hur Conan Doyle sem
föður Sherlocks Hol-
* mes, hins afburðagóða
leynilögreglumanns og
snjalla rökfræðings, en
vf/
>Y.
✓ iN
Mí
✓i\
A\
M'.MO'KMOK
/,\/.\ /i\ /i\
í huga mínum er hann góðhjartaður
maður, sem leiddi mig um garðinn
sinn á húmuðu sumarkvöldi og
kenndi mér að trúa á hið ómögu-
lega.
Þetta var árið 1928. Ég var þá
þegar orðinn gamall í hettunni í
vantrú minni á Sankta Kláus og ef-
ins um sannleiksgildi þeirrar sak-
lausu vitleysu, sem fullorðið fólk
er vant að grípa til í því skyni að
koma sér í mjúkinn hjá börnum.
Samt sem áður er ekkert eins ná-
kvæmlega markað í minningu mína
og hinn dýrmæti skilningur, sem
sir Arthur veitti mér þetta kvöld,
sem við sátum undir runnunum í
garði hans.
Ég átti heima í mílufjarlægð frá
Tudor-stórhýsinu hans í grennd við
Crowborough-þorp í Englandi. Þar
óf hann þráðinn í margar þær
snjöllu sögur, sem gerðu Holmes og
vin hans, dr. Watson, að frægustu
„spæjurum“ allra tíma. Stóri bróð-
ir minn, sem var leikbróðir barna
Conan Doyles, sagði oft frá því, að
hann hefði séð hann inn um glugg-
ann á vinnuherbergi hans, sitjandi
við skriftir á stórar, hvítar, strik-
aðar arkir, en hádegisverðurinn
stóð óhreyfður á bakka til hliðar.
„Hinn mikli maður sjálfur”, var
bróðir minn vanur að kalla hann.
Það var síðdegis á sunnudegi, að
124
— Coronet —