Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 26

24
ÚRVAL
inni til þess að styðja son sinn.
Skotið var á lestina, sem þau
Carol konungur og Héléne Lupescu
yfirfgáfu landið í, en þau særðust
samt ekki.
Þau komust heil á húfi til Sviss,
sem hafði lýst yfir hlutleysi sínu.
Og þar fóru þau að leita hófanna,
hvað snerti möguleika til þess að
komast til Bandaríkjanna og fá
landvistarleyfi þar. Það var aðeins
um eina undankomuleið að ræða,
þ. e. um Lissabon í Portúgal, því að
bandarísk skip sigldu enn til þeirr-
ar hafnar. Þau hefðu kannske snú-
ið aftur til Frakklands, sem þeim
þótti svo vænt um, en Vichystjórn-
in, sem var í rauninni undir yfir-
stjórn Hitlers, þorði ekki að veita
þeim griðastað. En þau fóru samt
í gegnum Frakkland til þess að
komast til Spánar, en þau urðu að
fara þvert yfir Spán til þess að
komast til skipsins, sem þau von-
uðust eftir að komast með til Nýja
heimsins.
Spánn var fasistiskt ríki undir
geysimiklum áhrifum nasista. Og
þeim til mikillar undrunar og von-
brigða voru þau tekin föst þar og
þeim meinað að halda lengra.
Þau voru neydd til þess að dvelja
á Spáni fram í marz árið 1941, en
þá tókst þeim að strjúka úr landi
á ævintýralegan hátt. Þegar þau
voru í sinni daglegu ökuferð frá
gistihúsi sínu í Sevilla (handtaka
þeirra var sem sé ekki harkalegri
en það, að þau voru aldrei sett í
fangelsi), jók Carol skyndilega
hraðann og fór langt fram úr lög-
reglubílnum, sem var í fylgd með
þeim. Hann stefndi beint á portú-
gölsku landamærin. Þau hljóta að
hafa skipulagt þennan flótta lengi
og vandlega, því að þau skildu
ekkert verðmætt eftir nema hund-
ana sína fjóra og þrjá bíla, þar á
meðal bílinn, sem þau flúðu í, en
hann urðu þau að skilja eftir Spán-
armegin við landamærin.
Þau tóku sér far frá Lissabon til
Ameríku með bandaríska gufuskip-
inu Excambion, en þeim var ekki
leyft að stíga fæti á land í Banda-
ríkjunum. Skipið kom við í Havana
á Kúbu til þess að hleypa þeim
þar í land. Og eftir stutta dvöl á
Kúbu héldu þau til Mexíkó, 'þar
sem þeim var tekið opnum örmum.
☆

Ég ek oft til bankaútbús eins í útjaðri bæjarins. Dag einn brá mér í
brún, er -ég kom að bankanum. Það var röð bíla fyrir framan afgreiðslu-
lúgu „bílaafgreiðsludeildarinnar". En næst á undan miér í röðinni var
stúlka á hestbaki. Þegar hún afhenti gjaldkeranum ávísun sína, sperrti
hestui'inn eyrun og fylgdist vandlega með gjaldfceranum. Jú, og viti
menn, þegar bakkinn birtist við lúguna, gat að líta þar gulrót við hliðina
á peningunum!
C. Wright.