Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 115

ííá
ÞÁNNIG ERU NJÓSNARAR RÚSSA ÞJÁLFAÐÍR
inn til rækilegrar yfirheyrzlu.
Fyrstu mánuðirnir eru hættulegast-
ir“.
Skattavandamálið var hið eina
vandamál, sem Polyakov gat ekki
fullkomlega leyst. Það var í raun-
inni engin leið að útskýra, hvers
vegna Tuomi hafði aldrei sent
skattskýrslu til skattstofunnar. „Þú
mátt aldrei fara til skattstofu eða
tala við nednn af starfsmönnum
skattheimtunnar undir nokkrum
kringumstæðum“, sagði Polyakov.
„Þú skalt hafa samband við okkur
tafarlaust, ef þú færð boð um að
koma á þeirra fund. Þá verður tek-
in ákvörðun um, hvað gera skuli“.
„HEFURÐU NOKKURN TÍMA
DREPIÐ MANN“?
Næstu vikurnar æfði Tuomi hinn
tilbúna æviferil sinn stöðugt. Polya-
kov lék þá hlutverk bandarískra
lögreglumanna eða atvinnuveit-
enda, spurði hann í þaula og lagði
gildrur fyrir hann til þess að reyna
að hremma hann með hjálp afdrifa-
ríkrar tvísagnar. Sovézkum njósn-
urum hafði tekizt að taka kvik-
myndir á þrem af þeim vinnustöð-
um, sem Tuomi var sagður hafa
unnið á. Tuomi skoðaði myndir
þessar í þaula og horfði á „starfs-
bræður“ sína vinna, en á meðan
skýrði Polyakov honum frá nöfn-
um þeirra, persónueinkennum og
venjum.
Þann 9. júlí tilkynnti Polyakov
Tuomi, að nú ætti hann bráðlega að
fara í tveggja mánaða sendiför til
Vestur-Evrópu og Skandinavíu og
ætti hann að æfa sig þar í hlutverki
sínu sem Ameríkumaður. Fyrst
skýrði hann Tuomi frá ferðaáætl-
uninni, sem „Miðstöðin" var búin
að semja fyrir hann. Svo spurði
hann hinn rólegasti líkt og af hend-
ingu: „Hefurðu nokkurn tíma drep-
ið mann?“
„Ég veit það ekki með vissu,“
svaraði Tuomi. „Líklega gerði ég
það í stríðinu.“
„Nei, ég á ekki við það,“ sagði
Polyakov. „Ég á við, hvort þú haf-
ir nokkurn tíma gengið að manni,
sem þú vissir, að þú yrðir að út-
rýma, horft á hann og drepið hann
síðan?“
Spurningin var svo umbúðalaus
og ruddaleg, að Tuomi svaraði taf-
arlaust: „Ég er ekki morðingi, ef
það er það, sem þú átt við.“
„Það er ekki um það að ræða
hvort þú sért morðingi, heldur
hvort þú hafir til að bera nægilegt
hugrekki til þess að vera föður-
landsvinur,“ svaraði Poliakov
kuldalega. „Við skulum hugsa okk-
ur, að það væri um mann eða konu
að ræða af bandarísku, sovézku eða
einhverju öðru þjóðerni, persónu,
sem setti okkur í stöðuga hættu
með tilveru sinni. Við skulum gera
ráð fyrir, að einhver óvinveittur
njósnari hefði smogið inn í raðir
okkar. Við skulum gera ráð fjrrir,
að einhver okkar manna gerðist
svikari. Gætirðu þá útrýmt þeim
manni? Auðvitað mundirðu aldrei
gera slíkt upp á eigin spýtur. Slík-
ur verknaður verður að vera skipu-
lagður á æðstu stöðum, vegna þess
að hann getur haft hættulegar hlið-
arverkanir í för með sér. En nú
orðið höfum við alls konar útrým-
ingartæki, sem skilja ekki eftir sig