Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 48

46
ÚRVAL
heit að vinna af kappi, því að hann
gerði sér grein fyrir því, að ástæð-
an fyrir því, að pabbi hans vildi fá
hann með, var sú, að hann áleit
hann nú orðinn nógu gamlan til
þess að taka á sig nokkra ábyrgð.
Og þar var reyndar um mikla
ábyrgð að ræða. Faðir Georges
þurfti að sjá 12 manna fjölskyldu
fyrir mat og klæðum og vernda
hana á alla lund í þessu harðbýla
og líttnumda landi, sem er við
heimskautsbaug. Því var hvert
veiðidýr dýrmætur fengur.
Faðir Georges stöðvaði sleðann
við fyrstu dagskímu og steig af
meiðanum. „Það er kominn tími til
þess að hvíla hundana," sagði hann.
George spratt upp úr körfunni
og datt endilangur í snjóinn. Pabbi
hans hló að honum og hjálpaði
honum að rísa á fætur. „Ég er víst
búinn að fá náladofa í annan fót-
inn,“ sagði George. En þegar hann
tók næsta skref, gaf hnéð eftir, og
hann datt aftur kylliflatur. Og fót-
urinn hékk nú máttlaus niður, þeg-
ar pabbi hans reisti hann á fætur.
„Réttu úr fætinum," sagði faðir
hans.
George reyndi það. „Eg get það
ekki,“ sagði hann.
Faðir hans lagði hann í körfuna
og skipaði hundunum að snúa við.
„Veiðigildrurnar verða að bíða,“
sagði hann.
Um kvöldið strauk Eliza Attla
stokkbólgið hnéð með mjúkum
svampi, þangað til George sofnaði
loksins. Hún skoðaði hnéð svo aft-
ur snemma næsta morgun og hróp-
aði þá upp yfir síg af hræðslu. Ge-
orge hafði vaknað um nóttina við
miklar kvalir í hnénu. Hann hafði
orðið að bíta í ullarteppið til þess
að bæla niður kvalaóp. Hann vildi
ekki vekja foreldra sína. Hann
hafði bitið gat á teppið. „Klæddu
hann og búðu hann til ferðar,“
sagði faðir hans fljótmæltur. „Ég
fer með hann til Tanana.“
Svæðissjúkrahús innfæddra í
Tanana var einkennilegur, ógnvekj-
andi staður í augum lítils Indíána-
drengs, sem gat með naumindum
skilið ensku. George var sendur úr
einni skoðun í aðra viku eftir viku.
Honum fannst tíminn óendanlegur.
Og hann var stunginn með nálum.
Og fyrir vorhlákurnar kom hann
svo heim. Hann hafði meðferðis
bréf, og presturinn útskýrði inni-
hald þess fyrir foreldrum hans. Ge-
orge var með beinaberkla. Út-
breiðsla sjúkdómsins hafði verið
stöðvuð, en ekki fyrr en hann hafði
eyðilagt brjósk í hægra hnénu.
Hann mundi aldrei geta gengið
framar án þess að nota hækjur.
Það var ekki fyrr en mörgum ár-
um síðar, að Eliza Attla sagði syni
sínum frá því, að þann dag, er
presturinn las bréfið fyrir þau,
hefði hún séð mann sinn fella tár
í fyrsta sinni.
GEORGE TEKUR AÐ ÞJÁLFA
ÚRKASTSHUNDANA
Líkt og aðrir hundasleðaeklar
valdi faðir Georges úr hundum sín-
um á haustin og hélt aðeins eftir
duglegustu hvolpunum frá því vor-
ið á undan. Svo losaði hann sig við
hina. Úrkastshundarnir urðu venju-
lega gæludýr barnanna í þorpinu.
Dag einn kallaði faðir Georges á