Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 69

67
ÞEGAR. STOLT BREZKA FLOTANS FÓRST
um vatnsþéttar dyr, flýtti mér eins
og ég gat vegna hræðslu um að
dyrnar skelltust aftur, áður en ég
kæmist í gegn. Ég viðurkenndi að
mér létti við að komast í burtu frá
staðnum, því að ég vissi að þessir
vesalings menn voru dauðadæmdir.
Hjúkrunarmaðurinn vísaði veginn
og okkur tókst að komast aftur
hvíldarþilfarið, sem var rétt undir
flugvélarpalhnum aftast á skipinu.
Við komumst ekki lengra, án þess að
fara upp á efriþiljur, svo að við
þreifuðum okkur áfram í reykhaf-
inu, sem huldi allt skipið, þar til
við sameinuðumst stórum hópi skip-
verja, sem klifruðu upp á toppinn.
Við spurðum frétta og var sagt að
skipun hefði verið gefin um að yfir-
gefa skipið.
Er við komumst upp á efstaþilfar,
varð ég hissa á að sjá hve margir
voru komnir í sjóinn. Það var greini-
legt að engan tíma mátti missa. Hjá
mér komst aðeins ein hugsun að.
„Ég verð að komast eins langt burt
frá skipinu eins og mögulegt er, og
það strax.“ Ég ruddist áfram að
þeirri hlið skipsins, sem lengst var
frá sjónum og leit niður og sá að
andlit þeirra manna sem í sjónum
voru, voru svört af olíu. Ég leitaði
árangurslaust að hreinum bletti, en
sá engan. Þá sá ég mér til mikillar
skelfingar að ég hafði ekkert lífbelti.
en tíminn var naumur og ekki eftir
neinu að bíða. Um leið og hugurinn
reikaði snöggvast til félaga minna,
lokaða niðri í skipinu, án nokkrar
undankomuvonar, fleygði ég mér út-
byrðis í olíumengaðan sjóinn. Er ég
kom úr kafi fann ég mér til mikils
hugarléttis að ég hafði ekki fengið
neina olíu í augun. Ég heyrði að
baki mér óhugnanlegan skruðning.
Ég tók öflug sundtök, til þess að
komast sem fjærst hinu sökkvandi
skipi, en er ég leit í kringum mig,
sá ég að bilið var aðeins um 20 eða
30 metra frá skipinu og horfði á
rauðmálaðan botn skipsbáknsins um
leið og því hvolfdi.
Ég efldi sundtökin og synti áfram
með öllum þeim kröftum, sem ég
átti til. Af titrandi vörum mínum
streymdu bænir og fyrirbeiðsla. Ég
vildi ekki deyja. Allur kjarkur var
þrotinn. Ég heyrði sprengingar allt
undan oiíunni. Og enn synti ég. Allt
í einu umluktist ég stórri öldu og
er ég opnaði augun augnablik, gat
ég ekki gert mér grein fyrir þeim
ósköpum, sem umhverfis mig voru.
I öldudalnum, þar sem Pow hafði
verið fyrir nokkrum sekúndum,
dauðsært skip, sást nú aðeins sjóð-
andi hringiða og reköld í öllum átt-
um. Þetta var hið síðasta sem ég
greindi áður en sogið af hinu sökkv-
andi skipi dró mig niður í djúpið.
Nú leið stuttur tími — sem tæp-
lega hefur verið meiri en mínúta —
enda þótt mér fyndist hann langur,
sem greiptist í huga minn og gleym-
izt mér aldrei, og þegar ég hugsa
til hans titra ég af skelfingu. Áður
hafði ég ætíð hræðst drukknunar-
dauðann. Nú hófst baráttan við
hinn miskunnarlausa sjó. Ég get
ennþá kallað fram í hugann að ég
lá á bakinu í sjónum umkringdur af
milljónum loftbóla. Ég neytti allra
krafta til þess að komast upp á yfir-
borðið, en það var eins og ógnar
þungi héldi mér niðri. Ég snerist og
sparkaði og lungun ætluðu að