Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 118

116
URVAL
að. Hann spurði hann í þaula um
ferðina og skildi hann svo eftir í
íbúð njósnaskólans. Þar beið Gal-
kin hans.
„Nú er lögð rík áherzla á að
senda þig sem allra fyrst vestur til
Ameríku, og því verðurðu að nota
hverja mínútu þess tíma, sem þú
átt eftir að dvelja hérna í Moskvu.
Ég er hræddur um, að þessi flýtir
geri það að verkum, að þú getir
aðeins eytt nokkrum dögum hjá
fjölskyldu þinni. í rauninni er það
kannske betra þannig. Það yrði þér
líklega aðeins kvöl að eyða lengri
tíma með henni núna.“
„Mig langar til þess að kaupa
ýmislegt handa konunni minni,“
sagði Tuomi.
„Ágætt,“ svaraði Galkin. „Já, vel
á minnzt, laun þín hafa verið þre-
földuð.“ Það þýddi, að þau voru
orðin andvirði 550 dollara á mán-
uði, sem voru feikna há laun sam-
kvæmt sovézkum lífskjörum.
„Ef ykkur vantar einhvern meiri
háttar hlut, þarftu ekki annað en
að segja mér frá því, og við skulum
sjá um, að hann verði sendur til
fjölskyldu þinnar.“
„Mig langar mjög til þess, að
konan mín fái annaðhvort kæliskáp
eða þvottavél," sagði Tuomi.
„Hún skal fá hvort tveggja inn-
an mánaðar,“ svaraði Galkin.
Börnin voru stórhrifin af gjöfun-
um frá París. Þau hlustuðu hug-
fangin á, er Tuomi sagði þeim frá
ferðum sínum. Og þau Viktor og
Irina skýrðu honum stolt frá fram-
förum sínum í skólanum.
Það var snjókoma þetta síðdegi,
en Tuomi bað son sinn samt um að
koma út að labba með sér. Þeir
gengu framhjá torginu, þar sem
hann hafði tekið eftir aukabakkan-
um með brauðsnúðunum, og fram-
hjá aðalbækistöðvum KGB, þar
sem þetta hafði allt byrjað. Tuomi
átti erfitt með að hefja máls á því,
sem hann vildi segja syni sínum.
„Viktor, á morgun fer ég burt í
sendiferð fyrir ríkisstjórn okkar,“
hóf hann máls. „Ég verð mjög lengi
í burtu. Þú ert aðeins tíu ára, en þú
verður samt að verða sá, sem hugs-
ar vel um mömmu og systurnar,
meðan ég er í burtu. Ef eitthvað
hindrar mig í að snúa aftur, verður
þú að hugsa vel um þær alla ævi.“
Næsta morgun fór fjölskyldan út
saman til þess að horfa á þær Na-
dezhdu og Irinu skauta í skraut-
legu Parísarbúningunum sínum. Tu-
omi tók eftir því, að hönd hans
skalf, er hann reyndi að taka síð-
ustu kveðjumyndina af þeim. Hann
gat varla ráðið við þennan skjálfta.
Nína og telpurnar fóru að gráta í
leigubílnum á leiðinni til stöðvar-
innar. Þegar lestin byrjaði að auka
hraðann, stóð Tuomi á afturpalli
lestarinnar og virti fyrir sér fjöl-
skyldu sína, sem stóð þarna í þyrp-
ingu og veifaði til hans. Hann brast
í grát, þegar hann kom ekki auga
á þau lengur.
Fainna kom til þess að kveðja
síðasta kvöld Tuomi í Moskvu. Hún
virtist hlýlegri og kvenlegri en
nokkru sinni áður. Það var eins og
hún væri að ryðja burt þeim hindr-
unarmúr hlédrægninnar, sem hafði
alltaf skilið þau að, jafnvel eftir að
þau urðu vinir. „Þetta er kannske
í síðasta skiptið sem ég hitti þig,“