Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 32

30
ÚRVAL
mér virzt þar vera um að ræða eina
samhangandi hryllingsflækju. Lag-
lega konan í næsta herbergi var
mjög vingjarnleg. Hún var áfengis-
sjúklingur og hafði elzt um aldur
fram. Önnur eldri kona með snjó-
hvítt hár fékkst aldrei til þess að
líta upp frá peysunni, sem hún var
stöðugt.að prjóna. Feitlagin stúlka
ruddi öðru hverju úr sér skömmum
og klúryrðum, sem var ekki beint
að neinum sérstökum. Gömul
blökkukona frá Trinidad dottaði
allan daginn, en þegar ýtt var við
henni og hún rumskaði, þá fór hún
að syngja rámri röddu: „Þegar þú
kemur að hliðum himins, hrópaðu
þá á miskunn."
Tilbreytingarleysi daganna var
rofið með hjálp starfslækninga og
öðru hverju einnig með hjálp tón-
listarlækninga. í hverri viku var
hver sjúklingur látinn mæta til við-
tals og athugunar hjá fjölda lækna
og hjúkrunarkvenna. Var það kall-
aður „starfsfólksdagurinn". Síðar
frétti ég, að læknarnir skýrðu
manninum mínum frá því, að það,
sem að mér gekk, hafi verið ósjálf-
rátt geðflækjuástand, sem orsakað-
ist að mestu leyti af jafnvægis-
skorti í efnaframleiðslu hinna lok-
uðu kirtla, sem líklegt er, að hafi
átt rætur sínar að rekja til þess, að
ég hætti að hafa tíðir. Mér var gef-
ið vakaefnið Premarin og tvö ró-
andi lyf, Mellaril og Stelazine,
ásamt litlum skömmtum af Artane
til þess að vinna gegn slíkum al-
gengum aukaverkunum sem vöðva-
stirðleika eða skjálfta.
Við þessa lyfjameðferð virtist allt
líf mitt breytast smátt og smátt. Ég
varð rólegri en áður. Nú þurfti ég
ekki lengur að taka þessar ótal
þvingandi ákvarðanir hins daglega
lífs, sem mér höfðu fundizt vera
mér slík byrði heima. Mér var sagt,
hvenær ég ætti að borða, hvenær
ég ætti að fara í bað og hvenær ég
ætti að fara að hátta. Einu sinni á
viku kom bókavagn með nýjar
bækur, og ég las allt, sem ég gat
fest hendur á. Smám saman hurfu
skynvillur minar og ímyndanir og
einnig kvíði minn og tortryggni.
Að hálfum mánuði liðnum var
manninum mínum leyft að heim-
sækja mig og vera hjá mér í nokkra
klukkutíma, en hann hafði þegar
sent mér heilmikið af ástúðlegum
bréfum. Viku seinna fékk ég kort,
sem veitti mér leyfi til þess að fara
að vild um svæði það, sem tilheyrði
sjúkrahúsinu. Nokkrum dögum síð-
ar veitti læknirinn mér leyfi til
þess að dvelja heilan dag utan
sjúkrahússins með manninum mín-
um. Við ókum yfir fjöllin og borð-
uðum indælan hádegisverð í ró og
næði á litlu veitingahúsi.
MÉR ER SLEPPT AF
SJÚKRAHÚSINU
Eftir eins mánaðar dvöl í sjúkra-
húsinu var mér leyft að fara heim
og vera þar yfir helgi. Mér fannst
reyndar vera liðinn miklu lengri
tími en einn mánuður. Þegar við
hjónin komum heim, fannst okkur
við vera komin til himnaríkis. É'g
gekk hvað eftir annað að gluggun-
um til þess að horfa inn í skóginn
eða virða fyrir mér freyðandi flúð-
irnar í ánni fyrir neðan. Ég reyndi