Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 33

DVÖL MÍN í SKUGGA GEÐBILUNAR
31
jafnvel að eiga svolítið við matseld
og önnur heimilisstörf.
í lok fimmtu vikunnar hélt mað-
urinn minn með mér á fund sjúkra-
hússlæknanna. Eftir að hafa spurt
mig nokkurra spurninga, sagði yf-
irsállæknirinn við mig: „Yður hef-
ur batnað svo skjótt, að þér verðið
líklega tilbúin til þess að fara heim
eftir vikudvöl í viðbót.“ Við hjón-
in litum hvort á annað og ljómuð-
um af gleði.
í hálft annað ár eftir að ég losn-
aði af sjúkrahúsinu, fórum við
hjónin til næstu geðheilsugæzlu-
stöðvar á hálfs árs fresti. Við hverja
heimsókn þangað var lyfjagjöf mín
minnkuð, þangað til mér var loks
tilkynnt, að ég þyrfti ekki að nota
lyf lengur. Á þessum sama tíma
tók ég smám saman upp þræði míns
fyrra lífs og sneri mér að ýmsum
þeim störfum og viðfangsefnum,
sem ég hafði fengizt við, áður en
veröld mín „sporðreistist“.
Ég geri mér góða grein fyrir því,
hversu heppin ég er, að það skuli
ekki vera svo erfitt að lækna þess
háttar geðveilu, sem ég var haldin.
6—8 konur (og 1—2 menn) af
hverjum 100.000 íbúum þjást af
sams konar geðveilu og ég þjáðist
af. Og nú er málum svo komið, að
rúmum 80% þessara sjúklinga
batnar að fullu.
Nú, þegar ég er laus við þann
kvíða, sem kvaldi mig svo lengi, er
ég gagntekin nýrri vellíðunar-
kennd. Hjónaband okkar blómstrar
að nýju. Ég mun aldrei gleyma
þeirri óbugandi og skilyrðislausu
hollustu, sem maðurinn minn sýndi
mér þennan hræðilega reynslutíma.
Nú hefur bókin mín verið gefin út.
Ég held áfram við ritstörfin, vinn
heimilisstörfin og fæst við garð-
yrkju. Öll þessi yfirþyrmandi
reynsla mín hefur gert það að verk-
um, að ég met veröldina umhverf-
is mig svo miklu meira en áður. Ég
minnist dvalar minnar í þeirri
skuggaveröld, sem jafnvægislaus
hugur minn steypti mér út í, og
met svo óendanlega mikils hvert
augnablik, sem ég er húsbóndi míns
eigin hugar og sjálfráð gerða minna.
Bróðir minn, sem er lögregluþjónn, skýrði okkur -frá þvi, að hann og
starfsfélagar hans hefðu orðið mjög óánægðir, þegar þeim var tilkynnt,
að h'éðan í fná yrðu þeir að tilkynna öllum, sem stöðvaðir vœru og beðn-
ir að svara spurningum, hver mannréttindi þeirra væru samkvæmt
stjórnarskránni. Reynt var að gera lögregluþjónunum þetta auðveldara
með því að fá þeim kort, sem klausa þessi stóð á.
Dag nokkurn var lögreglubíll sendur til götu einnar, þar sem tveggja
ára strákur hafði fundizt í óskilum. Það leið og beið, en ekkert heyrðist
frá lögreglubílnum. Loks var kallað á hann í kallkerfinu og spurt, hvað
væri eiginlega að. Þá svaraði einn af 'lögregluþjónunum í lögreglubíln-
um ergilegri röddu: „Við erum búnir að lesa yíir stráknum klausuna á
kortinu, varðstjóri, en hann neitar samt að segja eitt orð.“
Frú Garry McGlaun.