Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 127

HEIMUR HUGMYNDAFLUGSINS
125
ég slóst í fylgd með bróður mínum
heim til Conan Doyles. Bróðir
minn var síður en svo hrifinn af
fylgd minni, en ég var þveginn og
pússaður í snjóhvítu flannelsfötun-
um mínum. Meðan bróðir minn og
félagar hans léku tennis, lagði ég
upp í rannsóknarleiðangur um
stórt, dularfullt húsið.
Ég hneigði mig fyrir þjónunum,
sem ég mætti á göngunum, en loks
kom ég inn í herbergi, troðfullt af
skrautbúnum fylkingum tilbúinna
hermanna, skipuðum til orrustu á
ógnarstóru, tilbúnu landslagi. Þarna
var tylft brezkra hersveita með
brynvarðar bifreiðir, fallbyssur,
dregnar áfram af hestum, og vél-
byssur, sem dreift var um velli
Flanders, en að baki víglínunnar
biðu hópar hermanna, tilbúnir að
taka þátt í bardaganum. Ég stóð
þarna steini lostinn, hjartað barð-
ist ákaft í brjósti mér í spennu
leiksins.
Ég veit ekki, hve lengi hinn mikli
maður hafði staðið þögull að baki
mér. Mér fannst hann stór, þéttur
á velli og handstór, skuggalegur á-
sýndum, með mikið yfirvangaskegg
og gullspangagleraugu. Hann var í
þykkum, dökkum fötum, stuttu vesti
og með fyrirferðarmikið hálstau,
sem virtist allt of heitt að sumr-
inu.
Barnslegur ótti minn við hann
hvarf eins og dögg fyrir sólu, þegar
hann fór að tala. Hann reyndi ekki
að komast að því, hver ég væri,
með þeim spurningum, sem venju-
lega eru lagðar fyrir ókunnug börn.
Hann virtist taka veru mína þarna
í húsinu eins og sjálfsagðan hlut.
Hann tók sér stöðu við hlið mína
og benti á frægar herdeildir, sagði
frá orrustum þeirra á svo töfrandi
hátt, að hugmyndaflug mitt fékk
vængi og ég heyrði byssuskotin og
sprengjuhvininn í orrustunni við
Somme, — þar sem hinn svonefndi
„Kaldistraumsvörður" gat sér hvað
mestan orðstír. Ég þvældist á milli
þeirra, heyrði fyrirskipanir allt í
kringum mig, höfðað til síðustu
dreggja hugrekkis, og fyrirskipanir
um endurteknar árásir, þar til óvin-
unum var stökkt á ruglingslegan
flótta.
Skyndilega, þegar fyrstu bleik-
rauðu geislar sólarlagsins læddust
skáhalt inn um gluggann, tók sir
Arthur festulega í hönd mér og
sagði: „Þú ert að gera þá uppgefna",
—• ekki ásakandi, heldur í anda
leiksins. „Þeir verða að berjast aft-
ur á morgun“. Svo bætti hann við
í viðlíka eðlilegum tón og hann
væri að kalla til kvöldverðar:
inn og gá, hvort við sjáum álfana“.
„Komdu, við skulum fara út í garð-
Ég man, að ég leit snöggt til hans,
vonsvikinn af því, að hann skyldi,
þegar öllu var á botninn hvolft,
vera eins og allt annað fullorðið
fólk. En ekki gætti hins minnsta
hrekks í svip hans. Við fórum út
fyrir, — hinn fullorðni sakleysingi
leiddi hið lífsreynda. barn við hönd
sér, — gegnum yfir stóru grasflöt-
ina að steinbekk undir alpafjólu-
runnum. Þar biðum við úr allra
augsýn, þar til húmið seig yfir garð-
inn.
„Við verðum að sitja grafkyrrir“,
hvíslaði sir Arthur, „annars láta
þeir ekki sjá sig“.