Morgunblaðið - 05.05.1999, Blaðsíða 66

®6 MIÐVIKUDAGUR 5. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jóhanna Unnur
Erlingson Ind-
riðadóttir fæddist í
Rcykjavfk 3. októ-
ber 1978. Hún lést á
hjartadeild Land-
spítalans 28. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Margrét Rannveig
Jónsdóttir, f. 7. febr-
úar 1951, og Indriði
Benediktsson, f. 26.
janúar 1951. Móður-
foreldrar hennar
eru Jóhanna G. Erl-
ings og Jón Sigurðs-
son. Föðurforeldrar hennar eru
Sigríður Sigurjónsdóttir, látin
1960 og Benedikt Egilsson.
Unnusti Jóhönnu er Gísli Þór
Einarsson, nemandi við Mennta-
skólann í Kópavogi, f. 7. nóvem-
ber 1976. Hans foreldrar eru Ás-
dís M. Gísladóttir, f. 16. október
1955, og Einar Sumarliðason, f.
28. febrúar 1950.
Systkini Jóhönnu eru: 1)
„Þeir sem guðimir elska deyja
ungir,“ segir gamalt orð, og er að
vísu hæpin staðhæfing, því að fjöldi
þeirra sem ætla má að „guðirnir"
elski lifa tíl hárrar elli. En ef ráð er
fyrir því gert að „guðimir“ leggi
svipað mat og mennimir á manngildi
eða hvað annað það sem gerir fólk
elskuvert, þá kynnu sumir að sjá í
því skýringu á því að þeir skyldu
hrífa hana Jóhönnu okkar svo unga
til sín. Því Jóhanna var hvers manns
hugljúfi og vann hug og hjarta allra
sem vom svo lánsamir að kynnast
henni, fjölbreyttum áhugamálum
hennar, framtíðarvonum og háleitum
markmiðum, en einkum ljúflyndi
hennar og góðvilja til alls sem lifir.
Hún var ötul og áhugasöm í námi og
starfi, íþróttakona í fremstu röð og
skaraði framúr í hverju því sem hún
tók sér fyrir hendur. Og svo er hún
hrifin burt frá unnusta, fjölskyldu og
vinum, aðeins tvítug að aldri, frá
óloknu ævistarfi og áhugamálum.
Vegir forsjónarinnar em órannsak-
anlegir, og okkur dauðlegum mönn-
um einatt óskiljanlegir. Sár og djúp
er sorg þeirra sem eftir hfa - sakna
og syrgja. Litið stoðar að segja að
huggun sé það harmi gegn að Jó-
j* hanna skilur okkur einungis eftir
góðar og ljúfar minningar sinnar
stuttu ævi, ef frá er talin sár minning
um alvarlegan og óvæginn sjúk-
dómsferil hennar. Þó var allt til þess
síðasta, jafnvel fram á síðasta dag,
von um að þau úrræði fyndust, sem
snúa mundu öllu tO betri vegar og
gefa henni heOsu á ný. Sú von brást,
og hið sjúka bam sofnaði svefninum
langa við brjóst móður sinnar að-
faranótt 28. aprfl. Sorgin er sár og
djúp. Dýpst særir hún foreldra og
systkini og ástfólginn unnusta, Gísla
Þór Einarsson, sem stóð við hlið
unnustu sinnar af einstakri tryggð,
ást og umhyggjusemi tfl hinstu
stundar. Era honum, og öllum þeim
sem um sárast eiga að binda, færðar
' innilegar samúðar- og saknaðar-
kveðjur. Tíminn, sá mikli læknir,
slævir smám saman brodd sorgar-
innar, en eftir verður söknuðurinn
og minningamar, og þær verða ekki
frá okkur teknar. Hvorttveggja er
fogur og dýrmæt eign sem við hlúum
að og geymum í sjóði hjarta okkar
uns einnig við hverfum tO annarrar
tflvera á öðru og æðra sviði.
Langafi og langamma.
Frammi fyrir dauðanum er okkur
orða vant. Samt þurfum við sjaldan
meira á hlýjum huggunarorðum að
halda en einmitt þegar dauðinn
heggur nærri okkur, ótímabær og
óumræðilega sár. Orðin sem leita á
blaðið reyna að tjá eigin tflfinningar,
missi og sorg, við reynum að lýsa
þeirri manneskju sem dauðinn tók
frá okkur og við viljum votta henni
Ivirðingu okkar. Allt er þetta samt
^anmáttugt, líkt og reiðin sem nú
Regúia Unnur Mar-
grétardóttir, f. 6.
janúar 1970. Hennar
börn eru Mist Ey-
steinsdóttir, and-
vana fædd 20. júní
1996, og Helgi Daní-
el Eysteinsson, f. 21.
janúar 1998. 2) Jón
Indriðason, f. 21.
september 1974. 3)
Ólöf Sigríður Erl-
ingfson Indriðadótt-
ir, f. 3. október
1978.
Jóhanna var nem-
andi við Mennta-
skólann við Hamrahh'ð. Hún
stundaði íþróttir og lék knatt-
spyrnu með meistaraflokki KR
og varð m.a. Islandsmeistari
1995 með 2. flokki kvenna.
Einnig var hún valin í unglinga-
landsljðið og lék nokkra leiki
fyrir Island.
Utfor hennar fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
býr innra með okkur yfir grimmum
örlögum yndislegrar stúlku sem
hefði átt að eiga langt líf fyrir hönd-
um, fullt með þeim fyrirheitum og
vonum sem búa í hjarta unglingsins
sem hefur fundið ástina sína í lífinu.
Jóhanna mín var falleg stúlka sem
stóð á tvítugu þegar hún lést. Svip-
urinn bar skapgerð hennar og
hjartalagi vitni. Heiður, hrekklaus
svipur, tflhtið einlægt og oftast
kímið, stutt í góðlátlega stríðni.
Augun dökk og fallega kringd þétt-
um bráháram, brosið leiftrandi, hár-
ið liðað og óstýrflátt. I þessum smá-
gerða líkama bjó orka og elja sem
fékk útrás í íþróttum þar sem hún
komst í fremstu röð. Stundum
spurði maður sig hvaðan þessi kraft-
ur kæmi sem geislaði frá henni þar
sem hún stóð vígaleg í marki í
kvennaknattspyrnunni, - og svaraði
sér sjálfur að hann kæmi ekki síður
úr vOjastyrknum sem lýsti af henni
en kattliðugum líkamanum sem hún
var svo dugleg að þjálfa.
Og svo brást þessi líkami. Fyrir
þremur árum greindist hún með al-
varlegan hjartasjúkdóm sem sýnt
þótti að myndi eyðileggja bæði
hjarta og lungu nema ný líffæri
kæmu tfl. Slík líffæri koma ekki eftir
pöntun og biðin varð löng. A sama
tíma tifaði lífsklukkan og af líkam-
anum dró. Jóhanna neitaði að íklæð-
ast nýju hlutverki, hún hafnaði hlut-
verki sjúklingsins og réðst að sjúk-
dómnum með hugarfari íþróttakon-
unnar. Þótt andstæðingurinn væri
sterkur ætlaði hún sér að leggja
hann að velli. En hvaðan koma ungri
konu vopn í slíkri baráttu? Jóhanna
sýndi þolinmæði og æðraleysi sem
maður undraðist að svo ungri mann-
eskju væri gefið. Fjölskylda hennar,
móðir og systkini slógu um hana
skjaldborg. En það sem var mest
um vert, hún átti sér við hlið ungan
mann sem hún hafði nýverið kynnst
þegar hún veiktist. Hann bugaðist
ekki þótt ástin hans unga yrði svona
mikið veik.
Jóhönnu og Gísla var gefinn
skammur tími saman. Þau nýttu
hann samt til hins ítrasta. Sökum
veikindanna vakti þörf þeirra fyrir
að ganga út í lífið með eins líkum
hætti og önnur ungmenni gera ugg í
brjóstum okkar ættingjanna en við
samglöddumst þeim samt innOega
þegar þau bjuggu sér lítið heimili
þar sem þau fengu næði til að kynn-
ast hvort öðra og ástinni. Gísli var
vakinn og sofinn að annast Jóhönnu
sína. Hann sjálfur frábær íþrótta-
maður, drenglundaður með afbrigð-
um og natinn. Við ættingjar Jó-
hönnu eram full af þakklæti í garð
þessa unga manns sem gaf Jóhönnu
undurfallega, fölskvalausa ást og
brást hvergi. Missir hans er meiri
en orð fá lýst. Sá sem á jafn mikla
gæsku og þrek og hann hefur sýnt
hlýtur að eiga mikla gæfu fyrir
höndum.
Mikill harmm- er kveðinn að Mar-
gréti, móður Jóhönnu, Indriða föður
hennar, Ólöfu tvíburasystur, Regínu
og Jóni. Við Hjörtur vottum þeim
dýpstu samúð okkar sem og öllum
ástvinum Jóhönnu. Inn í ilmanskóga
og óskahallir fylgja henni friðar-
kveðjur okkar.
Frændi, þegar fiðlan þegir,
fuglinn krýpur lágt á skjóli,
þegar kaldir vetrarvegir
villa sýn á borg og hóli,
sé ég oft í óskahölium,
ilmanskógum betri landa,
ljúfling minn sem ofar öllum
íslendíngum kunni að standa,
hann sem eitt sinn undi hjá mér
einsog tónn á fiðlustrengnum,
eilíft honum fylgja frá mér
friðarkveðjur brottu gengnum.
Þó að brotni þorn í sylgju,
þó að hrökkvi fiðlustrengur,
eg hef sæmt hann einni fylgju:
óskum mínum hvar hann gengur.
(H.K.L.)
Hildur og Hjörtur.
Það dró ský fyrir sólríkan himin
þegar sú harmafregn barst mér
hingað til Englands að Jóhanna,
elsku litla frænkan mín, væri öll.
Þrátt fyrir þá staðreynd að barátta
hennar gæti endað á þennan veg,
hefur maður aldrei í raun vfljað trúa
því. Svo stutt er síðan bréfin hennar
voru að berast, full af lífsvOja og
bjartsýni.
Eg sem elstur er af barnabarna-
hópnum sem kennir sig við Karfa-
voginn hef fylgst með „litlu“ frænd-
um mínum og frænkum vaxa úr
grasi og takast á við lífið og tilver-
una. Á meðan þau yngstu eru í dag
að stíga fyrstu skrefin era önnur
komin með fjölskyldur og farin að
fjölga nýja ættliðnum líkt og ég
sjálfur. Öll höfum við átt því láni að
fagna að eiga góða að sem stutt hafa
við bakið á okkur í leik og starfi.
Viðfangsefni lífsins hafa því gengið
vandræðalítið fyrir sig. Jóhanna mín
fékk þó öllu erfiðara viðfangsefni en
við hin; baráttuna við lífið sjálft. En,
aldrei einkenndi það Jóhönnu. Þessi
fallega stúlka var ætíð brosandi og
manna kátust. Alltaf var mikið hleg-
ið og fíflast þegar við hittumst, enda
smitaði lífsneisti Jóhönnu út frá sér
sem eldur í sinu. Það er sá lífsneisti
sem nú skapar dásamlega minningu
um Jóhönnu mína. Minningu um
litlu stúlkuna sem kom í faðm elsk-
andi móður og fjölskyldu, og kvaddi
í faðmi sinnar elskandi móður sem
ung og falleg kona.
Elsku Gísli, Magga, Indriði,
systkini Jóhönnu og fjölskyldan öU;
það er sárt að geta ekki verið hjá
ykkur á þessum óbærOega tíma.
Hugur okkar hérna megin hafs er
hjá ykkur. Guð blessi ykkur öll.
Ólafur Kjartan.
í dag minnist ég góðrar vinkonu
minnar, Jóhönnu Indriðadóttur.
Leiðir okkar lágu saman í fótboltan-
um hjá KR. Það var Jóhanna sem
sannfærði mig um að mæta á æfing-
ar með KR og ég man ennþá eftir
fyrstu æfingunni á KR-svæðinu sem
átti eftir að vera annað „heimili“
okkar næstu árin. Við eyddum öllum
okkar tíma saman þar enda voram
við góðar saman í boltanum, hvort
sem var í fótbolta eða handbolta.
Sumarið 1992 var okkur sérstaklega
minnisstætt þar sem við unnum allt
sem í boði var og við vorum sam-
mála um það báðar tvær að þetta
var besta og skemmtilegasta sumar
sem við höfðum upplifað. Síðasta
sumarið sem við spiluðum saman,
1996, var okkur öllum í KR minnis-
stætt þar sem Jóhanna var fyrirliði
Islandsmeistara 2. flokks kvenna.
Við KR-ingamir, Jóhanna, Ólöf og
ég, lékum einnig saman með 16 ára
landsliði Islands á Norðurlandamóti
í Noregi sem var ógleymanlegt fyrir
okkur allar.
Jóhanna var sú æðralausasta og
sterkasta manneskja sem ég hef
kynnst. Hún lét erfið veikindi ekki
aftra sér frá því að spila knatt-
spyrnu og eftir að hún hætti að geta
spilað kom hún á alla þá leiki sem
hún mögulega gat. Hún barmaði sér
aldrei né lét neikvæðni ná tökum á
lífi sínu. Hún sagði að fólk ætti að
vera þakklátt fyrir það sem það hef-
ur. Eg er þakklát fyrir að hafa
kynnst Jóhönnu svona vel og fyrir
að hafa átt að einstaka manneskju
hvað sem gekk á hjá okkur báðum.
Ég sendi fólkinu hennar Jóhönnu
mínar innflegustu samúðarkveðjur.
Edda Garðars.
Ég man þegar ég sá hana Jó-
hönnu fyrst, það var að sjálfsögðu á
KR-vellinum. Það var leikur í 4.
flokki árið 1990 og hún vakti strax
athygli mína, þessi unga stúlka sem
fleygði sér eins og köttur á milli
stanganna og kallaði óspart hvatn-
ingarorð til félaga sinna um að
standa sig og vinna leikinn. Tveimur
árum seinna varð ég síðan þjálfari
hennar og þjálfaði hana í nokkur ár,
við spiluðum einnig saman í mfl. auk
þess sem hún aðstoðaði mig við
þjálfun hjá KR í knattspymunni.
Jóhanna lagði sig alltaf hundrað
prósent fram á æfingum og í leikj-
um, var alveg' ótrúlega baráttuglöð
og hafði mikinn sigurvilja. Margir
titlar og unglingalandsleikir segja
allt um það hvað hún var góð og náði
langt þrátt íyrir að þurfa að hætta
vegna veikinda haustið 1996. Þrátt
fyrir veikindin var hún alltaf mætt á
vöflinn með bros á vör og hvatti okk-
ur óspart áfram og eftir leiki sam-
fagnaði hún sigri með okkur eða
hughreysti okkur eftir tap. Hún tók
á veikindunum eins og í fótboltanum
með baráttu og ótrúlegum vilja. Al-
veg sama á hverju gekk, var hún
alltaf brosandi og jákvæð.
Elsku Gísli, Margrét og fjöl-
skylda, ég og fjölskylda mín sendum
ykkur innflegar samúðarkveðjur.
Jóna.
Gleði, góðvild, óbilandi keppnis-
skap eru orð sem heyrst hafa hvað
eftir annað í hópi okkar KR-inga
þessa daga sem liðnir eru frá því að
baráttu Jóhönnu lauk. Baráttu sem
hún háði af þeim karakterstyrk sem
þær þekktu mætavel sem höfðu ein-
hvern tímann verið með henni á
íþróttavelli. Jóhanna Indriðadóttir
lék með knattspymuliðum KR 1 sjö
ár, frá 1990 tfl 1996. Á þeim tíma var
hún valin besti leikmaður bæði 3. og
2. flokks, lék með þeim landsliðum
sem til greina komu, sinnti þjálfun
og var einfaldlega einstaklega
gjörvuleg íþróttakona sem KR-ingar
væntu mikfls af. Enginn vænti þess
sem nú er orðið.
Knattspyrnufélag Reykjavíkur
heldur upp á hundrað ára afmæli
sitt á þessu ári. Það gefur að skflja
að samfélag KR-inga er stórt, fjórir
til fimm ættliðir sömu fjölskyldu
hafa leikið með félaginu, heflir
systkinahópar, vinir og félagar sem
mynda í KR tengsl vináttu og sam-
stöðu sem era einstök og ólík flestu
sem verður síðar á ævinni. Sálin í
vesturbæjarveldinu er gömul, hún
veit sem er að lífið er erfitt og að
börnin sem sparka bolta í vestur-
bænum muni ekki öll fá frið til að
verða rígfullorðið fólk. En hún veit
líka, eins og Jónas, að langlífi er
ekki allt, að þegar flautað er af er
það „lífsnautnin frjóva“ sem gildir,
hvort þú gafst allt í leikinn sem þú
áttir, hvort hugarfarið var rétt,
hvort þú hafðir gaman af þessu. Og í
huga okkar KR-inga er Jóhanna
Indriðadóttir sigurvegari í besta
skilningi þess orðs.
Eftir að veikindin gerðu vart við
sig hélt Jóhanna ótrauð áfram, svo
lengi sem hún mögulega gat, að
leggja félaginu lið með öllum mögu-
legum hætti. Hún var þekkt andlit á
KR-vellinum, ein þeirra sem var
alltaf boðin og búin. Minningin um
Jóhönnu Indriðadóttur mun lifa með
félögum hennar í KR, björt og fög-
ur, kraftmikil og skær og við erum
þess fullviss að sú minning muni
þegar fram líða stundir veita öllum
ástvinum hennar eins og okkur, ekk-
ert nema gleði.
Knattspyrnudeild KR.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
Mn ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
JÓHANNA UNNUR
ERLINGSON
INDRIÐADÓTTIR
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Hinn 17. júní 1995 kynntust Gísli
frændi og Jóhanna. Við áttum erfitt
með að trúa því að litli frændi væri
kominn með kærastu, sem reyndist
hin mesta gæðastúlka.
Jóhanna stundaði fótbolta með
KR þar tfl hún þurfti að leggja
skóna á hilluna vegna veikinda.
Rannsóknir leiddu í lós að meðfædd-
ur hjartagalli var meiri og alvarlegri
en menn höfðu gert ráð fýrir. Þrátt
fyrir þessi slæmu tíðindi lagði hún
ekki árar í bát heldur hélt hún sínu
góða skapi og sinni miklu lífsgleði
sem við dáðumst alltaf að. Þegar
fréttimar bárast okkur að hún Jó-
hanna okkar væri dáin kom það sem
reiðarslag yfir okkur, því öll trúðum
við að hún myndi fá bót meina sinna
sem fólst í því að skipta þurfti um
lungu og gera aðgerð á hjarta. Jó-
hanna átti marga góða að og var
Gísli Þór þar engin undantekning,
hann stóð sterkur við hlið unnustu
sinnar aUt tfl enda.
Nú kveðjum þig, elsku Jóhanna
okkar, og biðjum við algóðan Guð
þig að geyma.
Elsku Gísli okkar, foreldrar og
aðrir aðstandendur, megi góður Guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrír allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Valdís, Pétur, Sumarliði
og EHen.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Það er trú mín og vissa að
englarnir vaki yfir henni Jóhönnu
minni, sem nú hefur kvatt jarðvist-
ina og verið kölluð til æðri heima.
Ég sé hana fyrir mér með bros á vör
og blik í auga, hugrakka og trúfasta.
Sál hennar bjarta og fallega, lausa
úr viðjum líkamans. Jóhanna æfði
bæði handbolta og fótbolta með KR.
Þar kynntist ég henni er hún var
enn á barnsaldri og átti ég með
henni margar stundir. Jóhanna var
fingerð og viðkvæm, kvik á fæti með
glaða lund. Hún var einlæg og opin-
ská og sagði meiningu sína umbúða-
laust. I fótboltanum stóð hún í
markinu og í þeirri stöðu öðrum
fremur þarf að hvetja félagana og
stjórna vörninni og það gerði hún
sannarlega af röggsemi. Hún vann
marga sigra á íþróttaferlinum bæði
innan síns félags og á opinberam
mótum. Það var gaman að taka þátt
í gleði hennar á þeim stundum, hún
var fölskvalaus.
Allt í einu var Jóhanna orðin full-
tíða stúlka og komin með kærasta,
hann Gísla sinn. Hún var ástfangin
og hamingjusöm og það var gleði-
legt að verða vitni að þeirri ást og
umhyggju sem þau sýndu hvort
öðru. Það hefur eflaust tengt þetta
unga par enn betur saman að Gísli
er einnig markmaður.
Jóhanna hélt áfram að æfa og
keppa á meðan heilsa hennar leyfði.
Ég sá hana síðast í keppni haustið
‘96 en þá varð hún Islandsmeistari
með 2. flokki KR og sem fyrirliði
veitti hún verðlaununum viðtöku.
Jóhanna var félagi sínu ávallt til
sóma, bæði innan vallar sem utan,
og þegar hún gat ekki lengur verið
keppandi starfaði hún á öðram vett-
vangi fyrir félag sitt og var ætíð
reiðubúin.
Minningin um Jóhönnu mun lifa
meðal okkar. Ég sendi móður og
foður, unnusta og systkinum hennar
samúðarkveðjur og bið Guð að veita
þeim styrk til að sjá ljósið í myrkr-
inu.
Ásta Jónsdóttir.
Mig langar til að minnast Jó-
hönnu Unnar, nemanda míns, með
fáeinum orðum.
Þessi unga stúlka, sem var hrifin
frá okkur langt fyrir aldur fram, er