Morgunblaðið - 05.05.1999, Page 67

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 5. MAÍ 1999
mér eftirminnileg og kær þrátt fyrir
að samstarf okkar yrði skemmra en
til stóð.
Eg kynntist Jóhönnu og Olöfu
systur hennar þegar þær hófu nám
við Menntaskólann við Hamrahlíð.
Ég rak strax augun í nafn Jóhönnu
og komst að því að hún var ekki ein-
ungis nafna heldur barnabarn stöllu
minnar af allt öðrum vettvangi. Eft-
ir það gengu gjarnan hlýjar kveðjur
á milli sem gáfu okkur Jóhönnu til-
efni til dálítilla samskipta þegar við
mættumst á löngu göngunum í MH
hvort sem hún var í áfóngunum mín-
um eða ekki.
Erfiður sjúkdómur gerði Jóhönnu
minni erfítt um vik og dró verulega
úr krafti hennar til að stunda námið
sitt undanfarin misseri. En hún lét
ekki deigan síga. Hún var raunsæ,
æðrulaus og notaði tímann vel.
Eg veit að Jóhanna gerði sér fulla
grein fyrir því að hún átti við ramm-
an reip að draga. Hún reyndi ekki
að slá ryki í eigin augu um að hún
gæti farið halloka í glímu sinni. En
hún svaraði spurningum um líðan
sína blátt áfram og möglunarlaust.
Pað gladdi mig nú á vorönninni að
sjá nafnið hennar á lista yfir nem-
endur mína í yndislestri. Yndislest-
ur er valfrjáls íslenskuáfangi sem
gengur út á það að nemendurnir
velja sér bókmenntaverk af lista,
lesa þau og koma síðan í viðtal við
kennarann sinn. Heilsa Jóhönnu
leyfði einungis að við hittumst einu
sinni. Þá gerði hún grein fyrir skoð-
unum sínum á skáldsögunni
Heimskra manna ráð eftir Einar
Kárason. Hún var hrifín og henni
var mikið niðri fyrir. - Eftir þetta
viðtal urðum við að notast við Inter-
netið.
Mér finnst ekki vera nema fáir
dagar síðan Jóhanna mín hringdi til
að leggja á ráðin um frekari bók-
menntalestur og við ætluðum að
nota Netið. En nú er ljóst að ég fæ
ekki fleiri bréf fá henni.
Það er sárt að horfa á bak þessari
fíngerðu, góðu stúlku. En æðruleysi
hennar og kjarkur voru enn ein
áminningin um að þakka það góða
sem lífið gefur og nota vel tækifærin
sem bjóðast.
Eg samhryggist innilega fjöl-
skyldu og ástvinum Jóhönnu Unnar
og þakka fyrir kynnin af eftirminni-
legum og ljúfum nemanda.
Guðlaug Guðmundsdóttir.
Elsku Jóhanna, við eigum erfitt
með að trúa því að þú sért farin frá
okkur og að við fáum ekki að hafa
þig lengur hjá okkur. Allar vissum
við að þú værir mikið veik en þú
vildir nú sjálf alltaf sem minnst úr
veikindunum gera og sagðir við okk-
ur að þegar allt yrði orðið í lagi og
þú værir búin að fá ný líffæri, þá
mundir þú koma til okkar aftur og
byrja að æfa með okkur á fullum
krafti.
Þú byrjaðir í meistaraflokki
kvenna í KR árið 1995. Þá hafðir þú
farið upp alla yngiá flokka félagsins
eða frá 4. flokk. Við sem höfðum
fylgst með yngri flokkum félagsins
vissum að þarna væri mikið efni á
ferð, enda hafðir þú staðið þig vel,
hafðir verið valin leikmaður ársins í
þínum flokkum og einnig spilað
landsleiki með yngri landsliðum. þú
æfðir tvö ár með meistaraflokki og
jafnframt spilaðh- þú með 2. flokki
félagsins og varst fyrirliði. Sumarið
1996 varst þú á elsta ári í 2. flokki og
það sumar leiddir þú liðið til sigurs í
íslandsmótinu. Það var yndislegt að
sjá hversu vel þú naust þessa augna-
bliks. Þessi titill gaf þér mikið ekki
síst vegna þess að um haustið fékkst
þú þann úrskurð að fótboltinn þyrfti
að bíða um sinn. Það átti hinsvegar
ekki við þig að gefast upp, þú fannst
þér bara eitthvað annað að gera,
alltaf sami krafturinn og jákvæðnin.
Þú gerðist liðstjóri hjá 2. flokki sum-
arið 1997 og aðstoðaðir bæði í kring-
um okkar leiki og karlaleiki félags-
ins eins og þú gast. Núna síðastliðið
sumar varst þú líka í kringum liðið
og það er okkur nú mjög minnis-
stætt þegar þú fagnaðir með okkur í
KR-heimilinu íslandsmeistaratitlin-
um. Við fundum svo mikið fyrir gleði
þinni og einnig fundum við hversu
mikið þig langaði að fá að spila aftur
með okkur og taka þátt í þessu öllu.
Við getum allar lært svo mikið af
þér, þú lagðir þig alltaf hundrað pró-
sent fram í öllu í sambandi við fót-
boltann, þú hafðir svo mikinn áhuga
og vilja til að gera vel og það að gef-
ast upp kom aldrei til greina hvorki í
leik eða í lífinu sjálfu. Með þetta að
leiðarljósi munum við stelpurnar
fara með inn í sumarið. Nú ert þú
komin í annan leik sem við þekkjum
ekki. Eina sem við vitum er að þú
getur hlaupið um án þjáninga. Við
vitum líka að þú fórst frá okkur full
af hamingju, þú hafðir fundið þér
lífsförunaut, hann Gísla sem hefur
reynst þér alveg gríðarlegur styrkur
í lífinu. Við sögðum stundum okkai-
á milli að við vissum ekki hvernig
allt hefði gengið án hans. Einnig átt-
irðu góða fjölskyldu sem studdi þig í
hverju sem á gekk.
Við stelpurnar viljum að lokum
senda Gísla og fjölskyldunni hennar
Jóhönnu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og vonum að guð gefi
ykkur styrk í sorginni og hjálpi ykk-
ur að lifa með henni.
P.h. Meistaraflokks kvenna í KR,
Helena Ólafsdóttir.
Með þessum fáu orðum langar
okkur að minnast vinkonu okkai’ Jó-
hönnu sem lést eftir baráttu við erf-
ið veikindi.
Það var fyrir rúmum fjórum árum
að við hittum hana fyrst, í kjölfai’
þess að vinskapur hennar og Gísla
hófst. Veturinn eftir að þau byrjuðu
saman flutti hún sig á okkar borð í
MH, algjörlega óhrædd við að vera
eina stelpan í strákahóp. Hún tók
virkan þátt í öllu því sem vinahópur-
inn tók sér fyrir hendm- og varð
fljótlega ómissandi hluti af honum.
Sérstaklega var hún dugleg að gera
grín að okkur strákunum og þá helst
stelpuvandamálum okkar. Þannig
var hún einfaldlega í öllum sam-
skiptum sínum, ófeimin og einlæg.
Aldrei þekktum við hana öðruvísi
en hressa og bratta, jafnvel i veik-
indum sínum. Það var kannski þess
vegna sem við gerðum okkur ekki
grein fyrir alvai’leika þeirrar bar-
áttu sem hún átti í og þeim mögu-
leika að svona gæti farið. Það er enn
erfitt að trúa því að hún sé dáin, að
veröldin geti verið svo grimm og
ósanngjörn.
Við minnumst með söknuði ár-
anna sem við áttum með henni og
sendum Gísla og öðrum aðstandend-
um Jóhönnu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Rúnar og Steindór.
Helfregn barst í húmi vornætur
svo yfirþyrmandi og sár, eins og
þungt högg sem áfellur án þess að
undan verði vikist; hún Jóhanna er
dáin. Ljósgeislinn fagri, sem við
fyrstu kynni hafði flutt yl og birtu
manngæsku og kærleika til náung-
ans, var slokknaður. Unga stúlkan,
sem þrátt fyrir þungbær veikindi
sín, bar alltaf gnægð gjafa, glað-
værðar, hlýju og yndisleika til ann-
arra, dró ekki lengur þann anda, sem
tilvist jarðlífsins byggist á. Eftii’
langa, dimma og erfiða vetrardaga
var vorkomunnar beðið í von um
batnandi tíð og sólríkari daga. I lífi
Jóhönnu var hinn langi og erfiði vet-
ur í formi veikinda er sifellt ágerð-
ust. Þrátt fyrh’ það brast hana aldrei
von um vorkomuna á því sviði og var
sífellt viðbúin og vonaðist eftir kalli
erlendrar sjúkrastofnunai- vegna
nauðsynlegra líffæraflutninga. Naut
hún þar unnustans, Gísla Þórs, sem
með ástúð og umhyggju vai- henni
stoð í erfiðleikunum og áttu þau svo
sannarlega skilið að vonir þeirra
rættust sem fyrst. Erfitt er að gera
sér grein fyrir líðan þess, er bíður
efth’ að fá lækningu meina sinna en
finnur jafnframt að undan hallar og
að síðustu sandkornin í stundaglasi
lífsins nálgast öng þess. Það er óum-
ræðanlega sárt til þess að hugsa hve
lífið getur oft verið óréttlátt og leik-
ur illa þann er síst skyldi. Hvers
vegna fékk þessi stúlka ekki að njóta
nema skamma stund og þá með
þungbæru oki þess lífs er hún fædd-
ist til? Það mun tilgangslaust að
spyrja slíks. Hér ræður ákvörðun
þess er alheimi stjórnar. Hann hefur
nú flutt stúlkuna okkar til æðri ver-
aldarstiga þai- sem henni er frami
búinn. Enginn efi er á að henni mun
ætlaður starfi á óravíddum valdsviðs
hins fagra, góða og fullkomna.
Minngin um indæla stúlku mun
ávallt lifa.
Við biðjum Gísla Þór og öðrum að-
standendum hennar blessunar Guðs.
Inga og Svavar.
Það ríkti innilegur fógnuður í fjöl-
skyldunni fyiTr réttum tuttugu árum
þegar fréttist að þau Magga, systir
og mágkona, og Indriði hefðu eign-
ast tvíburadætur. Þessir agnarsmáu,
fallegu fyrirburar virtust í fyi’stu al-
veg eins, við gátum ekki þekkt þær
sundur fyrstu mánuðina. Fljótlega
kom þó í ljós að önnur þeirra var öllu
minni og veikbyggðari og leiddu
rannsóknir í ljós að hún var fædd
með hjartagalla. Við tóku áhyggjur
og angist, en sú litla sýndi fljótt þá
ótrúlegu seiglu sem síðar einkenndi
allt hennar líf. Þegar árin liðu virtist
sem allir erfiðleikar væru að mestu
yfirstaðnir. Jóhanna fór að stunda
íþróttir af kappi og oft undruðumst
við þrek hennar og úthald. Hún náði
svo langt með dugnaði sínum og elju
að verða fremst meðal jafningja
bæði í handbolta og fótbolta. En fyr-
ir fjórum árum kom í ljós að hjarta-
gallinn sem svo mjög hafði sett mark
sitt á líf hennar fyrstu æviárin lá í
leyni og afleiðingar hans urðu mis-
kunnarlausari nú en áður. Jóhanna
varð að gefa upp á bátinn helsta
áhugamál sitt, íþróttimar, og varð
nú að sætta sig við að verða áhorf-
andi að leikjum vinkvenna sinna í
stað þess að vera virkur þátttakandi.
Það var erfitt að sjá hana fársjúka
tveimur dögum fyrir andlát sitt sitja
í sjúkrarúmi sínu með súrefnis-
gi’ímu, horfa á sjónvarpsútsendingu
af leik fyrrum keppinauta sinna og
samherja í handbolta. Hvílík örlög
fyrh’ unga og tápmikla stúlku að
vera kippt út úr virkri þátttöku í
brennandi áhugamálum sínum. Und-
anfarnir mánuðir hafa verið erfiður
tími fyrir Jóhönnu og fjölskyldu
hennar þar sem heilsu hennar hrak-
aði jafnt og þétt. Var svo komið, að
hún beið eftir líffærum sem allir von-
uðu að gætu gefið henni heilsuna á
ný. Allan tímann hélt hún sjálf í von-
ina um ný líffæri og nýtt og betra líf
og sama gerðu þeir sem að henni
stóðu. Hún ætlaði að gera svo margt
þegai- heilsan væri komin í lag á ný.
En lífið er stundum svo miskunnar-
laust og óskiljanlegt. Líf Jóhönnu
okkar slokknaði skyndilega án þess
að á það reyndi hvort ný líffæri gætu
bjargað henni.
Það er ekki í mannlegu valdi að
skilja hvers vegna ung og yndisleg
stúlka er hrifin burtu frá okkur.
Sorgin er óbærileg. Það sem við sem
eftir lifum verðum að reyna að
hugga okkur við eru allar góðu
minningai’nar um Jóhönnu, hetjuna
okkar. Þrátt fyrir erfið veikindi síð-
ustu ái’in, stundaði Jóhanna nám sitt
við Menntaskólann við Hamrahlíð
eins og heilsan leyfði. Þegar hún var
aðeins 16 ára gömul, kynntist hún
ástinni í lífi sínu, honum Gísla. Flest-
um fannst þau helst til ung til að
bindast hvort öðru, en innilegi’a sam-
band en milli þeirra tveggja vai-
varla hægt að hugsa sér. Ast þem-a
hvort á öðru var svo falleg að allir
sem til þekktu hrifust með þeim. Sá
kærleikur og umhyggja sem Gísli
sýndi Jóhönnu í veikindum hennar
er ómetanlegur og sýnir best hvern
mann þessi ungi maður hefur að
geyma. Gísli var akkerið í lífi Jó-
hönnu ásamt Möggu, móður hennar,
sem var vakin og sofin yfir velferð
dóttur sinnar. Líf Möggu undanfai’in
ár hefur snúist um að hjálpa Jó-
hönnu sinni, en svo þurftu hún og
Indriði að verða fyrir þeiri’i hræði-
legu lífsreynslu sem allir foreldrar
óttast mest, að missa bamið sitt.
Elsku Gísli, Magga, Indi’iði, systk-
ini Jóhönnu, Jóhanna amma, Jón afi,
Benedikt afi og allir aðrir aðstand-
endur. Orð okkar mega sín lítils nú á
þessum sorgartímum. Við biðjum
góðan Guð að hjálpa ykkur að sefa
sorgina óbærilegu. Megi minningin
um fallegu og duglegu stúlkuna okk-
ar allra, Jóhönnu, lýsa okkur áfram
veginn.
Ásgerður og Sigurður Rúnar.
• Fleirí minningargreinar um
Jóhönnu Unni Erlingson Indrida-
dóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
RICHARD
BJÖRGVINSSON
+ Richard Björg-
vinsson fæddist
á Isafirði 1. ágúst
1925. Hann lést á
Landspítalanum 23.
apríl síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hjallakirkju í
Kópavogi 30. apríl.
Ég kynntist Richard
Björgvinssyni árið 1978
en það ár voru kosning-
ar bæði tO sveitar-
stjórna og Alþingis.
Það var uppgjör í póli-
tfldnni þetta vor og að
afloknum kosningum var myndaður
vinstri meirihluti í Kópavogi sem ég
var aðili að en foringi stjórnarand-
stöðu var Richard Björgvinsson.
Við Richard áttum eftir að verða
samferða í bæjarpólitíkinni í Kópa-
vogi næstu tíu árin. Reyndar vorum
við sitt hvorum megin borðsins allan
tímann en mér lærðist fljótt að virða
manninn sem leiddi bæjarmálaflokk
Sjálfstæðisflokksins í fjögur kjör-
tímabil. Richard var óskoraður for-
ingi. Hann hafði staðgóða þekkingu
á málefnum Kópavogs og setti sig
sérstaklega vel inn í öll mál. Þótt
hann ætti sæti í ýmsum nefndum
fyrir bæinn var það bæjarráð sem
vó þyngst, þar gat hann verið harð-
ur í horn að taka. Það þýddi ekki að
mæta Richard af kæruleysi, hann
var krefjandi og agaður bæjarfull-
trúi. Orðin hann var verðugur and-
stæðingur eiga vel við um Richard
Björgvinsson. Við Richard áttum
það sameiginlegt umfram aðra í
bæjarstjórninni að bernsku- og upp-
vaxtarár okkar voru á ísafirði. Þessi
sameiginlegi bakgrunnur átti eflaust
sinn þátt í þeirri vinsemd sem ríkti í
samskiptum okkar utan við þær af-
dráttarlausu pólitísku skoðanir sem
skildu okkur að. Á þessum árum
fengum við bæjarfulltrúarnir oft að
heyra liti-íkar frásagnir úr pólitík-
inni fyrir vestan á árum áður. Ric-
hard var hafsjór af fróðleik. Frá-
sagnarlist og frásagnargleði ein-
kenndi hann. Hann þekkti pólitíkina
á Isafírði frá öðru tímabili og öðru
sjónarhorni en ég. Mér fannst ákaf-
lega gaman að hlusta á hann og hef
haldið á loft ýmsum frásögnum
hans.
Tveimur árum eftir að ég settist á
þing hóf Richard störf á skrifstofu
Alþingis. Að þátttöku hans í bæjar-
málapólitík lauk skyndilega kom
mörgum á óvart enda hafði hann
verið mikilvægur og vinnusamur
fulltrúi flokks síns í Kópavogi.
Samskipti okkar á vettvangi Al-
þingis urðu með nýjum og frjálsari
blæ. Við þingmennirnir áttum hauk í
horni í Riehard Björgvinssyni. Hann
var hjálplegur, vingjarnlegur og lip-
ur í samskiptum. Og hann vissi alltaf
upp á hár svörin sem við leituðum
eftir. Nú áttum við Richard öðruvísi
stundir saman. Notalegar en hisp-
urslausar samræður um stjórnmálin
og flokkana. Hann hafði mjög gam-
an af að skilgreina stöðuna á hverj-
um tíma og ég lagði ávallt við hlustir
um mat hans á hlutunum.
Kveðjustund er erfíð og orð fátæk
en ég færi eiginkonu Richards
Jónínu Júlíusdóttur og börnum
þeirra hjóna einlægar samúðar-
kveðjur okkar Sverris og þakka
kynni af dreng góðum.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Við Alþýðuflokksfélagar viljum
minnast gengins samferðarmanns
úr bæjarmálum í Kópavogi, Ric-
hards Björgvinssonar.
Kynni okkar spanna töluvert
tímaskeið, því allar götur síðan 1971
áttum við í samstarfi, beinu eða
óbeinu um bæjarmálin. Richard
varð bæjarfulltrúi 1974. Áður hafði
hann gegnt endurskoðun bæjar-
reikninga um árabil. Richard sat í
mörgum starfsnefndum bæjarins,
einkum sat hann í viðræðunefndum
við önnur sveitarfélög, m.a. um bæj-
armörk, landakaup, launamál og
stór sameiginleg verkefni.
Hann tók við odd-
vitastöðu í bæjarmála-
fiokki Sjálfstæðis-
flokksins í Kópavogi
eftir andlát Axels Jóns-
sonar og gegndi þeirri
stöðu um tíu ára skeið.
Richard fékk því bæði
reynslu af að sitja í
meiri- og minnihluta í
bæjarstjórn.
Ef fella á dóma um
störf hans í bæjar-
stjórn kemur okkur1
fyrst í hug áreiðanleiki
og festa. Hann var
mjög vinnusamur og
vann sína heimavinnu vel. Mál sem
hann tók að sér voru í öruggum
höndum. Hann var snyitimenni.
Ymsum þótti hann ósveigjanlegur
og víst gat hann verið erfiður and-
stæðingur, en alltaf var hann sam-
kvæmur sjálfum sér. Richard Björg-
vinsson naut sín best í bæjarstjórn
er tölur og reikningar voru til um-
ræðu, enda talnaglöggur og mjög
minnugur.
Hann bar svipmót af vestfirskri
festu, enda barst tal hans yfirleitt
þangað, þegar dægurmálin vora
rædd. Hann var góður sögumaðuri*
og vel fróður.
Riehard Björgvinsson og fjöl-
skylda eiga að baki langa búsetu í
Kópavogi og í dag búa þrjú af fjór-
um bömum hans og Jónínu í bæn-
um. Árið 1988 hélt vinabær Kópa-
vogs, Odense í Danmörku, hátíðlega
upp á þúsund ára byggð þar. Ric-
hard valdist sem fulltrúi Kópavogs
til þessara hátíðarhalda ásamt þeim
er þetta rita. Þar áttum við saman
dýrðarstundir og minnisstæð er
veisla sú, er hann stóð fyrir í Kaup-
mannahöfn á heimleiðinni.
Við kveðjum nú mann sem setti
mikið svipmót á Kópavog um langt
skeið, sveitarfélag sem óx nánast úr
engu eða eins og Þorsteinn Valdi-
marsson segir svo meistaralega:
risinn einn árdag úr eyði
heill undrunarheimur.
Richard sparaði hvergi krafta
sína í þeirri uppbyggingu, en uppsk-
ar stundum ekki eins og hann sáði.
Við þökkum nú að leiðarlokum
samfylgd og kynni. Við vottum eig-
inkonu hans, börnum og fólki hans
öllu dýpstu samúð.
Kristján Guðmundsson,
fyrrverandi bæjarstjóri,
Guðmundur Oddsson, *
fyrrverandi bæjarfulltrúi.
öa^ðskom
Sími: 554 0500
ÚTFARARSTOFA
HAFN ARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfiröi, slmi 565 5892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Utfararstofa Islands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/