Morgunblaðið - 05.05.1999, Blaðsíða 71

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 5. MAÍ 1999 71
ARNFRIÐUR
KRISTJANA
SIGURÐARDÓTTIR
+ Arnfríður Kristjana Sig-
urðardóttir fæddist í Botni
í Mýrarhreppi í Dýrafírði 30.
júní 1923. Hún andaðist á
Landspitalanum hinn 5. apríl
síðastliðinn og fór útför hennar
fram frá Víðistaðakirkju í
Hafnarfírði 15. apríl.
Stundum verður vetur veröld hjartans í.
Láttu fræ þín lifa, ljóssins Guð, í því.
Gef oss þitt sumar sólu þinni frá.
Kristur, kom og sigra, kom þú og ver oss hjá.
(Sigurbj. E.)
Elsku Adda amma, fólk fæðist,
dvelur hér á jörðinni og er svo allt í
einu farið. Þetta er víst það eina
sem við vitum að er öruggt, að hver
sá sem fæðist, kveður líka, það er
nú bara samt einhvern veginn
þannig að þeir sem eftir lifa eru
aldrei tilbúnir að kveðja.
Það var ekki fyrir en um 1988
sem ég kynntist Arnfríði, eða Öddu
ömmu eins og mér fannst alltaf best
að kalla hana þó að hún væri ekki
blóðamma mín, ég átti mínar
ömmur, ég var bara svo ung þegar
að þær dóu að ég kynntist þeim
ekki mikið, þó að ég muni eftir
þeim. Og Adda var sko alveg til í að
vera amma mín og barnanna minna
líka. Eg var auðvitað löngu búin að
vita hver Adda var áður en ég
kynntist henni, þar sem hún átti
heima mestan hluta ævinnar hér á
Þingeyri, þar sem hún ásamt manni
sínum Jakobi Líndal rak hótel um
margra ára skeið. Þá vissu allir
hver Adda á hótelinu var,
sérstaklega börnin hér á staðnum
sem hún og reyndar þau bæði
hjónin voru alltaf að rétta eitthvert
góðgæti að og gefa.
Við áttum margar góðar stundir
saman eftir að við fórum að
kynnast. Það virtist vera sama
hvort við kæmumst í berjamó upp
fyrir Brekkuháls, út í Keldudal eða
vestur í Pennudal eða hvort við
kæmumst upp í Gemlufallsheiði í
þokusudda dragandi á eftir okkur
svarta ruslapoka tínandi í þá
fjallagrös, eða hvort við sátum
heima í eldhúsi að spjalla, alltaf leið
okkur vel, og það var sama
meðlætið með kaffinu, hvort heldur
að við fórum upp til fjalla eða vorum
heima í eldhúsi, Adda sá alltaf um
þann þáttinn, að leggja til nestið en
ég aftur á móti bílinn. Af þeim
bílum sem við vorum að þvælast á
var Adda sérstaklega hrifin af
einum en það var rauða bjallan og í
símtölum okkar eftir að hún veiktist
og fluttist til Reykjavíkur þá þurfti
ég ekki annað en að minnast á
rauðu bjölluna, fyndist mér hún
vera eitthvað döpur. Þá varð
samtalið strax léttara og það var
byrjað að rifja upp ævintýrin.
Það var margt gott sem Adda
kenndi mér og einnig margt sem
hún gat frætt mig um sem ég ekki
vissi, hún hafði alveg frábæra
frásagnarhæfileika og oftar en ekki
lék hún atburði sem hún var að
segja mér frá. Ég veit að það var
ei-fíð baráttan hjá henni við sín
veikindi síðustu árin en hún svaraði
alltaf þegar ég spurði hana út í það
GUÐBJÖRG VILBORG
STEFÁNSDÓTTIR
+ Guðbjörg Vil-
borg Stefáns-
dóttir fæddist á
Tryggvastöðum á
Seltjarnarnesi 5.
maí 1944. Hún Iést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 13. apríl síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Seltjarnarneskirkju
26. aprfl.
Þriðjudagurinn 13.
apríl síðastliðinn rann
upp með glampandi sól
og 25 stiga hita í Algarve í Portúgal
þar sem við hjónin vorum þegar
dóttir okkar hringir þangað og fær-
ir mér þá harmafregn að Guðbjörg
vinkona mín sé látin. Ég vissi að
Gauja, eins og hún var alltaf kölluð,
var aftur orðin veik af þessum ill-
víga sjúkdómi sem bankaði á dyr
fyrir 19 árum.
Ég tek mér penna í hönd þó seint
sé en þó ekki of seint því í dag hefði
vinkona mín orðið 55 ára gömul
hefði hún fengið að lifa en enginn
ræður sínum næturstað. Drottinn
gefur og Drottinn tekur og stund-
um allt of fljótt.
Við Gauja kynntumst sex ára
gamlar þegar ég flyt með foreldrum
mínum út á Seltjarnarnes árið 1950.
Það kom sér vel fyrir mig, litla
stúlku vestan úr Jökulfjörðum í
Norður-ísafjarðarsýslu, að flytjast í
lítið samfélag eins og nesið var í þá
daga og mér fannst það líkjast mest
litlu sveitinni minni. Þá kom önnur
lítil stúlka valhoppandi á móti mér
og spurði „Hvað heitir þú?“ og
„Viltu koma að leika?“ Þarna inn-
sigluðum við okkar vináttubönd
sem hafa haldist alla tíð síðan.
Ég ætla að stikla á stóru með
söguna af vinkonunum tveimur.
Þær voru samferða í gegnum gamla
„Míró“ og enduðu í „Gaggó Vest“.
Árið 1960 fórum við að vinna á
Hótel Valhöll á Þingvöllum. Það var
dásamlegt sumar og
fundum við það báðar
hvað við vorum líkar í
okkur. Við höfðum
mikinn áhuga á mynd-
list og vorum alltaf
þegar tími gafst til að
teikna og alltaf vildum
við vita hvor um aðra.
Þegar Gauja og Danni
byggðu fallega sumar-
bústaðinn sinn í
Þrastaskógi og buðu
okkur með fjölskyldu
sinni í flotta kaffíboðið
þá þurftu þau að
merkja götuna með
plastpoka til að við rötuðum rétta
leið.
Elsku Gauja, ég kveð þig með
söknuði og þessum orðum:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
(V. Briem)
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegurri en sól
unað og eilíf sæla
er þín þjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir í góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pét.)
Elsku Danni, synir ykkai-,
tengdadóttir og barnaböm, missir
ykkar er mestur. Ég bið Guð að
gefa ykkur styrk í þessari erfiðu
raun.
Þín einlæg vinkona
Selma.
MINNINGAR
hvernig henni liði: „Þegar ég sé alla
hina sem eru að berjast við það
sama, ungt fólk og jafnval börn, þá
get ég ekkert verið að kvarta.“
Elsku Adda amma, ég kveð þig
nú með þessum orðum:
Elsku Adda, vegir okkar liggja ei lengur saman
og lýkur héma göngfór um jarðarinnar sal.
Við ævintýrin áttum, þá gott var bæði og gaman
um grundirnar að ráfa og skjótast fram á dal.
Bömum mínum ást og umhyggju þú veittir
og ávallt varstu tilbúin að hlust á þeirra mál.
Eitt tár í augnahvarmi, því tári í gleði breyttir
svo tiibúin í sönginn varð bamsins litla sál.
Við kveðjum þig nú, amma, og sárt þín
munum sakna
samt trúm við að hjá okkur, ætíð verðir þú.
Það vorar alltaf aftur og blóm um heiðar vakna
við skulum aldrei gleyma þeim sem gefur
okkurtrú.
Aðstendum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kristín Auður.
Afmælis-
og minning-
argreinar
MIKILL fjöldi minningar-
greina birtist daglega í Morg-
unblaðinu. Til leiðbeiningar fyr-
ir greinahöfunda skal eftirfar-
andi tekið fram um lengd
greina, frágang og skilatíma:
Lengd greina
Um hvem einstakling birtist
ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd á útfarardegi, en aðrar
minningargreinar um sama ein-
stakling takmarkast við eina
örk, A-4, miðað við meðallínubil
og hæfílega línulengd, - eða
2200 slög (um 25 dálksentimetr-
ar í blaðinu). Tilvitnanir í sálma
eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi.
Formáli
Æskilegt er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka, og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Undirskrift
Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnamöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Frágangur og móttaka
Mikil áherzla er lögð á að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textamenferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er ennfremur unnt að
senda greinar í símbréfí - 569
1115 - og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Vinsamlegast
sendið greinina inni í bréfinu,
ekki sem viðhengi.
Skilafrestur
Eigi minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útfor er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, fóstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Þar sem pláss er
takmarkað, getur þurft að
fresta birtingu minningar-
greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna skilafrests.
Berist grein eftfr að skilafrest-
ur er útrunninn eða eftir að út-
fór hefur farið fram, er ekki
unnt að lofa ákveðnum birting-
ai’degi.
SIGRIÐUR L.
PÉTURSDÓTTIR
+ Sigríður L. Pét-
ursdóttir frá
Merkisteini í Höfn-
um fæddist í Stakk-
holti í Vestmanna-
eyjum 9. mars 1917.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 22.
aprfl siðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 29. aprfl.
Mér datt ekki í hug
þegar ég kvaddi elsku
mömmu fyrir hálfum
mánuði að það yrði í
síðasta skipti. Ég hafði komið heim
til Islands, frá Bandaríkjunum þar
sem ég hef búið frá 1980, til að vera
við fermingu sonardóttur minnar, 28.
mars sl., og var heima í þrjár vikur.
Allan þann tíma vorum við mjög
mikið saman. Þakka ég góðum guði
fyrir þennan yndislega tíma. Hún
var alltaf svo hress og létt á fæti og
svo var einnig þennan tíma. Ein-
hvern veginn var eins og við yrðum
að vera sem allra mest saman. Ég,
mamma og Lóa systir fórum í heim-
sókn til Ketilbjargar vinkonu hennai’
og rifjuðust upp margar skemmti-
legar minningar frá veru okkar suð-
ur í Höfnum.
Haldið var niðjamót mömmu í
mars sl. þar sem börn, bamabörn og
bamabarnabörn komu saman og
þótti mömmu það einstaklega gam-
an. Henni leið alltaf svo vel þegar
hún var í hópi skyldmenna.
Alls kom mamma fjórum sinnum
til okkar til Bandaríkjanna og átti
það einsaklega vel við hana að vera í
sólinni og hitanum.
Enda þótt enskukunn-
átta hennar væri ekki
mikil gat hún alltaf gert
sig skiljanlega á sinn
sérstaka hátt, því henn-
ar elskulega viðmót var
svo sérstakt. Áttum við,
ég og fjölskylda mín,
einstaklega góðar
stundir með henni í þau
skipti sem hún kom og
heimsótti okkur.
Erfítt verður að átta
sig á því að ekki er
lengur hægt að hringja
í mömmu til íslands og
heyra í henni, fá fréttir af fjölskyldu
og vinum, því mamma hafði einstak-
lega gott lag á að flytja fréttir að
heiman.
Mamma bjó lengst af í miðbæ
Reykjavíkur og bjó Lalli bróðir með
henni alla tíð. Mikil og góð tengsl
voru með mömmu og Unni systur
hennar. Unnur bjó í næsta húsi við
mömmu á Hverfisgötunni og leituðu
þær styrks hvor hjá annarri, sem var
mömmu ómetanlegt.
Eg og fjölskylda mín þökkum
mömmu fyrir allt það sem hún gerði
fyrir okkur og þær yndislegu stundir
sem við áttum með henni. Bið ég
góðan guð að varðveita og blessa
þessa góðu konu sem var okkur svo
mikið.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(Höf.ók.)
Guðný, Mac og fjölskylda,
Bandaríkjunum.
SVEINN
BERGSSON
+ Sveinn Bergsson fæddist í
Reykjavík 5. júlí 1933. Hann
lést á sjúkrahúsi í Bodö í Noregi
15. apríl síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Dverbergkirkju á
Andöy í Noregi 22. apríl.
Kær vinur okkar Sjálfsbjargarfé-
laga í Reykjavík er nú látinn fjarri
heimalandi sínu. Svenni hefur búið í
Noregi í mörg ár. Hann giftist
norskri konu, henni Randí, og flutt-
ust þau til hennar heimlands Andöy
í Noregi. Áður var hann kvæntur
Valgerði Hauksdóttur. Hún lést eft-
ir stutta sambúð, en lét eftir sig litla
stúlku, sem Svenna þótti afskaplega
vænt um og gekk henni í föðurstað.
Oft talaði hann um hana Kolbrúnu
sína og vildi allt fyrir hana gera.
Svenni var einn af þeim Sjálfs-
bjargarfélögum sem störfuðu mikið
saman fyrstu árin eftir að Sjálfs-
björg í Reykjavík var stofnuð og átt-
um við öll margar góðar og glaðar
stundir við störf og í leik fyrir félag-
ið okkar.
Farið var í mörg ferðalög, eftir að
félagið er stofnað 1958. Á þeim ár-
um var ekki mikið um að fatlaðir
ferðuðust og þurfti oft að yfírvinna
alls konar hindranir. Við eigum
margar góðar minningar um Svenna
úr þessum ferðalögum og var hann
hrókur alls fagnaðar og mikill vinur
vina sinna.
Oft var komið til hans á Frakka-
stíginn og rætt um alla heima og
geima. Og alltaf var hann tilbúinn í
slaginn ef eitthvað stóð til innan
þessa vinahóps, svo og fyrir félagið.
Eftir að hann flutti til Noregs skrif-
aði hann okkur félögunum um hver
jól. Hann varð að byrja snemma á
aðventunni að skrifa svo hann næði
að skrifa öllum. Á hverjum jólum
hlakkaði ég til að taka upp bréfin
hans í rólegheitum eftir að búið var
að borða og taka upp gjafir. Þetta
var orðinn svo fastur siður að ef
bréfín hans voru ekki komin svona
viku fyrir jól, þá var ég farin að
sakna þeirra. En alltaf komu þau.
Svenni var mjög vinafastur og
vildi hafa samband við okkur og
höfðum við ómælda ánægju af að fá
að heyra hvernig gekk hjá þeim
Randí. Þau komu nokkrum sinnum
heim til íslands og hafði Svenni afar
gaman af því og bjuggu þau þá yfir-
leitt í Sjálfsbjargarhúsinu.
Ég hafði ráðgert að heimsækja
Svenna og Randí núna í maí og hafði
skrifað þeim og spurt hvort stæði
vel á hjá þeim með það, en ekki
fengið svar. Þóttist ég því vita að
eitthvað væri að því Svenni hafði
ekki verið heill heilsu síðasta ár. Svo
las ég í Morgunblaðinu um andlát
hans.
Við vottum Randí okkar innilegu
samúð við fráfall Svenna.
Vertu kært kvaddur, Svenni minn,
og þökkum allt gamalt og gott.
Fyi’ir hönd Sjálfsbjargarfélaga
Sigurrós M. Sigurjónsdótir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför
JÓNS ODDGEIRS BALDURSSONAR,
Norðurvör 8,
Grindavfk.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 11E Land-
spítalans og starfsfólks Sjúkrahúss Suðurnesja.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Sigurðardóttir.