Skírnir - 01.01.1873, Blaðsíða 134

134
DANMÖRK.
yrkiscfni úr fornsögum vornm, og nefnom vjer af slíkum myndum
eina eptir prófessor Winge í Stokkhólmi: (iJ>ór fer í austurveg
ab berja tröll”. þar gefur aS líta Ása-{>ór geysast fram í reiS
sinni með höfrunum fyrir, spenntan megingjörSum, meí Mjölni á lopti,
og þjóta leiptur úr hamrinum alla vegu, en J>ussar slöngvast burt eSa
hrjóta undan á tvær hendur, barSir og rotaSir. {>ykir J>aS hrika-
leg sjón. Enn nefnnm vjer mynd eptir danskan mann, er August
Schiött heitir; hún nefnist ((Sögulesarinn”, og á aS sýna kvöld-
vöku í íslenzkri baSstofu. Góndinn situr á kistli undir Ijósinu
(grútarlampa), og er aS lesa sögu, en allt fólkiS hlustar á meS
athygli mikilli, en hver viS sitt verk: húsfreyja situr viS rokk
sinn, bóndadóttir stendur uppi viS IjósiS og er ab þræSa nál,
sumir eru aS kemba, aSrir aS tálga o. s. frv. Á svip áheyrend-
anna má glöggt sjá, hversu þeim finnst um söguna, hverjum fyrir
sig, og mun rjett getiS til um flesta. Býsna svækjumikiS er í
baSstofunni; strompurinn er vist of lítill eSa enginn. — Af iSnaS-
argripum jþótti ritkúla Malling-Hansens einhver hinn merkilegasti.
Malling-Hansen er danskur klerkur, og stýrir málleysingjaskólanum
hjá Kaupmannahöfn. Hefur hann fyrir fáeinum árum síSan hugsaS
upp og látiS smíSa ritvjel svo ágæta, aS rita má meS henni meira
en þrefalt fljótara en hraSvirkustu skrifarar geta komizt. Ritvjelin
er á aS líta sem dálítill kistill, meS kúlu í lokinu; þaSan er
nafuiS komiS. Kúlan er helminguS og stendur uppúr lokinu eins
og bolli á hvolfi; í gegnum hana ganga tindar jafnmargir og
stafirnir í stafrofinu, aS meStöldum lestrarmerkjum og tölustöfum,
og er markaSur sinn stafur á endann á hverjum tind, þannerinn
veit. .Tindarnir leika lausir í lokinu, en fjöSur fest viS hvern
þeirra; drepi maSur nú fingri á endann á einhverjum tindinum,
lætur fjöSrin undan og innri endinn meS stafnum á nemur viS papp-
irinn, sem fyrir innan er, en þaS er sortupappír, og hvítt blaS
undir; á því kemur stafurinn út. Svona má prenta alla stafina
meS því aS þrýsta á tindinn, er hver stafur er markaSur á; þeir
koma allir niSur í sama staS (í miSdepli kúlunnar), en fjöSrin
kippir hverjuin í samt lag aptur. En til þess nú aS ekki hjakki
allt af í sama fariS á pappírnum, er rafurmagnsvjel í stokknum,
sem færir hlaSiS jafnóSum fyrir hvern staf, þangaS til línan er