Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 20

Veiðiför.
Smásaga
ef'tir Björn austrœna.
Þegar hart er á vorin og hafísinn rekur að landi um
sumarmál, þá er margur á milli vonar og ótta.
Það er engin furða, þó mönnum verði tíðrætt um slíka
hluti. Og jafnan er þetta ber á góma, muna gamlir menn
frá mörgu að segja, sem yngri menn láta sig fremur litlu
skifta. Gömlu mennirnir söfnuðu og þeir geymdu margt um
landið og þjóðina, — ungu mennirnir týna og gleyma. —
Einu sinni hérna um daginn sátum við faðir minn
tveir einir í rökkrinu og skeggræddum sitt af hverju. Ein-
hvernveginn barst talið fljótlega 'að vorharðindunum, haf-
ísreki, björg með ís og veiðiföngum á honum, mannraun-
um og slysförum í baráttunni fyrir lífinu á vorin. Gamli
maðurinn hafði frá mörgu að segja. Sumt kannaðist eg
við, er hann hafði sagt mér í æsku, og kom það nú hálf-
gleymt upp úr kafinu hjá mér. En sumu mundi eg ekki
eftir, og getur þó vel verið, að eg hafi heyrt það áður. Eg
er sem sé ekki betri en hinir ungu mennirnir, sem eg
nefndi áðan. En mér sárgremst það oft, hvað eg er gleym-
inn á ýmsan hversdagsfróðieik úr lífi aiþýðunnar, ekki
sízt þegar þess er nú iíka gætt, að margt af þessu er ails
ekki hversdagslegt í raun og veru, heidur merkis-við-
burðir, þó lítt hafi þeim verið á lofti haldið. Hjá þeira,
sem sitja öruggir í sólskini góðra daga og hættulausra,
segir fátt af útkjálkaeinyrkjanum, sem leggur á tæpasta
vaðið fyrir svöng og mögur börnin sín heima.
Ein af sögum þeim, sem gamli maðurinn sagði mér,