Skírnir - 01.12.1912, Síða 23

Veiðiför.
311
uriim hefði nýlokið þessu fráfærnarstappi og kæpan
rétt farin. En það var vanalega um miðjan einmánuð,
stundum ofurlítið fyr og stundum seinna. Þá var kópur-
inn ekki farinn að hypja sig ofan; litlu veslingarnir lágu
steinsofandi á ísnum eins og þreytt börn eftir þungan
grát og vissu ekkert fyrri til en einhver tvífætt skepna,
stóð upp á endann rétt hjá þeim með reiddan tréhnall í
hendi. Og það var hinzta sjónin, sem bar fyrir augu
þeirra. Rothöggið reið og þeir fengu að sofna til fulls.
Þegar svona var ástatt, létu menn nálega sem óðir
væru. Þeir reru í allar áttir frá jaka til jaka og stund-
um langt út í ísinn. Þeir stukku upp á jakana og höggin
dundu á litlu kollunum, hnífurinn á barkann — og svo
niður í bátinn aftur með veiðina og haldið í skyndi til
næsta jaka. Þá bar það stundum við, að straumrek kom
i ísinn rétt að kalla í einni svipan; jakarnir liðu á stað
líkt og þeir væru dregnir áfram með ósýnilegum böndum;
sumstaðar rak þá saman í þétta fleka, en annarstaðar
gerði eyður, þar sem áður hafði verið fult. Með braki og
brestum skullu jakarnir hver á öðrum, og oft brotnuðu úr
þeim stóreflis stykki, sem féllu í sjóinn með hvínandi gusu-
gangi. Þar var ekki gott að vera nærri. Og þó var löng-
um ekki annars kostur. Báturinn, sem stefnt hafði um
sinn í auðan sjó framundan, varð í skyndi að snúa af leið,
því sundið lokaðist á andartaki, og nú varð að leita að
nýrri rifu. Og jafnvel þar sem íshellan sýndist þéttust,
opnaðist nú allt í einu leið. Þangað rendi báturinn með
snöggum, snörpum áratogum; svo lokaðist alt á ný, og
þá varð í snatri að hverfa í aðra átt. Stundum varð svo
þröngt, að menn urðu að stinga sér áfram með árum
milli jakanna; stundum urðu þeir að smjúga inn í jmittið«
á einhverjum borgarjakarisanum; hangandi ljósgræn ís-
hvelfing gnæfði yfir höfðum manna, en »fóturinn« á jak-
anum, sem báturinn rann yfir, lýsti langt út á sjó með
fölum feigðarglampa. Það fór hrollur um mann að hugsa
til þess, ef einhver ætti að standa á þessum fæti niðri
,í sjónum, — þessum fæti, sem hallaði jafnt og þétt frá