Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 39

Yeiðiför.
327
Daginn eftir var hann hægur norðvestan og hriðar-
fjúk og all-frostharður um morguninn.
Þegar stúlkurnar, sem vakað höfðu yfir þvottinum í
Flatey, komu á fætur, sögðu þær frá æfintýri sínu um
nóttina. Hallvarður gamli inti þær nákvæmlega eftir öllu
saman og lét þær lýsa fyrir sér hljóðunum svo vel sem
kostur var á. Hann var svipþungur, karlinn, þegar frá-
sögunni var lokið, og talaði fátt. En hann gekk tafar-
laust norður á eyjarenda.
Uti í hríðinni glórði í ísinn hér og þar. Við átta-
skiftin hafði hann leyst nokkuð í sundur og allstór vik
og rifur komnar í hann í áttina til hafs. En rekið í ísn-
um í heild sinni var hið sama sem áður, — þunga-
skrið á öllu jafnt og þétt austur með landi.
Hallvarður gamli stóð lengi þegjandi og horfði á hríð-
ina og ísinn.
»Guð hjálpi þeim, sem eru úti á hafi núna«, tautaði
hann við sjálfan sig um leið og hann sneri heim á leið.
Seglskipið »Minerva« fór með öllum seglum í hægu
suðaustanleiði fyrir Langanes.
Förinni var heitið til Eyjafjarðar. Skipverjar voru
kátir og léku við hvern sinn fingur. Þeir höfðu lengi
verið í hrakningum austan við land og jafnvel komist í
hann krappan í is oftar en einu sinni. Nú var loksins
komin suðaustan þíða, svo ísnum kipti frá landi og alt
útlit fyrir, að fljótt og vel gengi eftir þetta.
En skamt var ísinn kominn frá Langanesi enn þá og
fór sér furðu hægt. Vestan megin við röstina lá afar-
stór samfeld hella með þráðbeinni brún að innan. Með-
íram þessari brún sigldi »Minerva« í bliðvindinu.
Einn af skipverjum var uppi í stórsiglunni; hann
gerði þar að kaðli, sem bilað hafði, og gáði um leið fram-
undan. Alt í einu kallaði hann niður, að spölkorn fram-
undan á ísbrúninni væri stór, dökk þústa. Skipið skreið
•drjúgum og nálgaðist óðum svarta hrúgaldið á ísnum.