Skírnir - 01.12.1912, Síða 48

336
Trúin á moldviðrið.
og helzt um Harald hilditönn og Brávallabardaga. Landi
okkar, Finnur Magnússon, réð loks rúnirnar af miklu
hugviti og lærdómi. Það var þessi vísa í bandrúnum:
HILTEKINN RIKI NAM
GARfíR INN HJO
ULI EIT GAF
VIGI OÞIN RUNAR
HRINGR FAI
FALL A MOLD
AFLAR ASTAGOD
OLA FJAI
OÞIN OK FRI
OK ASA KUN
FARI FARI
FJANDUM VARUM
UNNI HARALDI
ÖRIN SIGR.
En því miður sannaðist, að þessar rispur voru af
náttúrunnar völdum og að mannsandinn og mannshöndin
áttu þar engan þátt í.
En ef rispur á kletti geta orðið kvæði í huga skýr-
andans, hvað munu þá óljósu orðin. Þau eru þó manna-
verk, hve vitlaus sem þau eru.
Eg þykist þá hafa skýrt það að nokkru, hvers vegna
moldviðrið svo oft er í hávegum haft. Þó skal eg bæta
því við, að hér eins og annarstaðar er mikill hluti þeirrar
frægðar sem menn njóta afleiðing af því að einn tekur
ósjálfrátt eftir öðrum skoðun og virðingu á þeim manni
sem í hlut á. Sá sem heyrir einn nefna annan með virð-
ingu, nefnir hann sjálfur á sama hátt, ef hann þekkir hann
ekki neitt, og frægðin getur því vaxið fljótt, hvort sem
hún er verðskulduð eða óverðskulduð, þegar hún einu
sinni er komin á stað, og þangað til menn geta áttað sig
betur.
En nú á eg eftir að skýra hina hliðina, hvers vegna
það svo oft er óþakklátt verk að hugsa, rita og tala ljóst,
svo að allir skilji. Eg skal reyna að gera það með því
að taka dæmi:
Ef einhver skrifar grein eða heldur fyrirlestur um