Gefn - 01.01.1873, Síða 10

10
verulegan og fullkominn blóma; en að það varð hvergi
nema á íslandi og í höndum Islendínga, það vita allir og
þar um þarf ekki að orðlengja. Kaunar koma fyrir orð í
þessum kviðum, sem benda til latínu (t. a. m. töflur-
tahulae, í Völuspá; kalkr-calyx, í ’Hígsmálum og víðar; af
þessu áiíta sumir að þetta sé »óekta«!), en annars sést
þar ekkert votta fyrir latínulærdómi, sem ekki er von, því
efnið leyfði það ekki, eins og heldur ekki er víst að höf-
undarnir hafi verið latínulærðir, og þó þeir hefði verið það,
þá þurftu þeir ekki nauðsynlega að trana latínunni fram,
því allt þess konar er undir smekk og tilfimiíngu manna
komið. Jjannig kemur Gunnlaugur múnkur í Merlínusspá
með »pallium«, »leo«, »castra«, »própheti« o. s. ft-., en í
Darraðarvísunum í Njálu, sem eru náskyldar, ef ekki ortar
af Gunnlaugi eptir fornensku eða keltnesku kvæði, kemtir
ekkert slíkt fyrir. Smekkleysur held eg ekki finnist í
Eddukviöunum; en þar á móti verður því ekki neitað, að
skáldskapurinn dofnar stundum, til að mynda þar sem
Völuspá dettur í dá með »nú man hon sökkvaz«; fleiri dæmi
eru: »hon skyli morua« (Oddr. 30); »seykztu, gýgjar kyn!«
(Helreið Brynh.); »þrúngin dægr« í Bígsmálum 11 er bull,
þó menn sé að verja það á allan hátt þar, en mundu öðru-
vísi um tala ef nokkurr hefði sagt þetta nú á tímum; mjög
daufur er og endirinn á Brvnhildarkviðu II: »ómun þverr,
undir svella, satt eitt sagðak, svá man ek láta«; hefðurn vér
hinir ýngri gert þetta, þá mundi vera talað um »hortitti«;
sömuleiðis eirdirinn á Goðrúnarhefnu: »hún hetir þriggja
þjóðkonúnga bana-orð borit björt áðr sylti«; Atlamál: »lifa
man þat eptir á landi hverju þeirra þrámæli hvargi er þjóð
heyrir«; Goðrúnarhefna 20: »þiðni sorgir« og 21: »jörlum
öllurn óðal (!) batni«; Brynh. II. 14: »þat var eigi afar
títt at frá konúngdóm kvánir gengi« — allt saman þetta
finnst mér þunnur skáldskapur, og þessi dæmi eru nóg til
að sýna, að það þarf ekki en ýngri skáld eða gjörspillta
tíma og andalausa menn til þess að dofna, því »interdum