Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1915, Blaðsíða 83

83
6761. s8,/u
6762. —
6763. 2Vn
6764. —
6765. S5/9
Upphaldahringja mjög svipuð nr. 6760; 1. 3,4 sm., br.
jöfn (3,4 sm.).
Upphaldahringja, nær eins og nr. 6760; 1 4,1 sm.
Rykkilln (messuserkur) úr hvitu hörlérefti grófgerðu,
með fornlegri gerð, heilt að framan niður frá höfuðs-
máttinni eða klauíinni á brjóstinu, sem er 36 sm. að
lengd niður frá hálsmálinu, en alt er það 128 sm. að
lengd, saumað saman úr 4 dúkum og er hver 82 sm.
að br. Rykkt um axlir og er þar 80 sm. að br., sam-
anlagt, milli erma, en þær eru 53 sm. að 1. og 40 sm.
að br. samanlagðar. Undir höndum eru aukar og ná
þeir 36 sm. út eftir ermunum að neðan, en 38 sm. nið-
ur eftir síðunni, er rykkilínið er lagt saman. Hálslín-
ingin er 63 sm að lengd og er bundin saman að fram-
an. Utsaumur er á herðum og á ermum og klauf að
framan. — Rykkilin, sem ekki eru opin niður úr að
framan, eru nú nær hvergi til við kirkjur hér, en til
kunna að vera gömul rykkilín opin niður úr, sem áður
hafi verið með sömu gerð og þetta.1) Það er frá ögri
og eftir vísitazium þar að dæma er svo að sjá sem
rykkilín þetta sé frá þvi um 1700, en þó virðist það
kunna að vera eldra og máske réttara að nefna það
messu-serk eða -slopp.
Dr. Jón Þorkelsson landsskjalavörður í Reykjavík:
Bókarkápa með bækispjöldum og þryktu skinni, br.
21.5 sm. (á henni útbreiddri), h. 15,5 sm. Leifar af
gröfnum látúnsspenslum eru á. Af sálmabók frá 1622,
en kápan er naumast eldri en frá fyrri hluta 18. aldar.
Flautaþyrill nýr; skaftið er 79 sm. að lengd upp frá
hausnum og 2 sm. að þverm., sívalt. Hausinn er vaf-
inn upp með kögri úr hvítum togþræði, og er það um
6.5 sm. að br. Gerður af Gunnari vefara Hinrikssyni.2)
‘) Er þetta er ritað mun eitt slíkt komið til safnsins frá Hásavik eystra.
2) Elautir voru búnar til þannig: Ný, spenvolg kúamjólk var hleypt með
venjulegum hleypi og hlaupið lútið standa í sólarhring við sem mestan kulda, en
mútti þó ekki frjósa. Þú var hrært i hlaupinu vandlega niður til botns i ilátinu.
Siðan var þeytt með þyrlinum unz ekki hækkaði lengur i ílátinu. Þannig var farið
að þeyta: ílátið, kolla eða biða, — taka 2 mjólkurfötur (kallast kerald eða skyr-
kerald syðra), — var látið standa á gólfi fyrir framan sig og hélt sá, er þeytti,
flautaþyrlinum lóðréttum og snéri honum hratt milli lófa sér og stóð hálfboginn á
meðan uppi yfir kollunni. — Þegar búið var að þeyta, var farið að þétta flautirnar
og það var einnig gert með þyrlinum; settist þá sá, er það gerði, niður og hafði
U*