Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1967, Síða 95

kumlatIðindí
99
uppdrátt, en ekki gat hann séð þar nein glögg merki um grafir, og
svipaðist hann þó vel um. En hér hefur sem sagt verið um að ræða
kumlateig, og má vera, að enn séu leifar af honum á holtinu. En til-
gangslítið tel ég að freista þess að gera þarna meiri f ornleifarannsókn-
ir. Vegna mikils rasks fyrr og síðar mundi eftirtekja verða rýr eða
engin.
3. Grímsstaðir, Skútustaðahreppur,
Suður-Þingeyjarsýsla.
f Kumlum og haugfé, bls. 158—159, sagði ég frá beinafundi á
Grímsstöðum í Mývatnssveit. Beinin voru úr gömlum manni, senni-
lega karlmanni, og virtust hafa verið hreyfð áður. Engir hlutir fund-
ust, og því þótti mér varlegast að telja fund þennan ekki með fornum
kumlum, enda þótt staðurinn væri raunar eðlilegt kumlstæði.
Sumarið 1967 kom í ljós, að þarna hefur örugglega verið kumla-
teigur í heiðnum sið, eins og rannsóknarskýrsla Gísla Gestssonar hér
á ef tir sýnir:
„Fimmtudaginn 10. ágúst 1967 fundu vegagerðarmenn í Mývatns-
sveit mannabein í undirbyggingu vegar, sem þeir voru að gera vestan
í svonefndum Flatskalla, skammt norðaustur frá Grímsstöðum. f ör-
nefnaskrá skilgreinir Pétur Jónsson í Reykjahlíð Flatskalla sem
hæsta melinn norðaustur af bænum á Grímsstöðum og segir þar
merki á móti Reykjahlíð. Ekki var Þjóðminjasafninu tilkynnt um
þetta, en sagt var frá beinafundinum í Morgunblaðinu 13. ágúst.
Fljótlega þar á eftir átti ég tal við vegaverkstjórann, en ekki komst
ég á staðinn fyrr en 24. ágúst, en þá höfðu vegagerðarmennirnir sjálf-
ir leitað dysjanna við veginn og töldu sig hafa fundið nokkur bein
óhreyfð, sem bentu til að maður hefði verið lagður þar og snúið fótum
til suðausturs. Ekki tóku þeir eftir neinni gröf né neinum markverð-
um umbúnaði, og engir munir fundust.
Auk mannabeina var talsvert af hrossbeinum í uppmokstrinum,
enda fannst hrossgröf skammt austur frá þeim stáð, sem vegagerðar-
mennirnir töldu að mannsgröfin hefði verið, og sneri því sem næst
austur og vestur. Grafin hafði verið ferhyrnd gröf, 2 m löng og 1,30
m breið, en um dýpt verður ekki sagt, þar eð jarðýta hafði numið
moldina burt. Botn grafarinnar var grafinn niður í harðan mel, sem
ýtan hafði ekki skafið niður í, og í þessum botni eða skál var talsvert
mikið ósnert af hrossbeinum, og einnig var nokkuð óhaggað af inni-
haldi grafarinnar syðst.