Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1967, Qupperneq 122

126
ÁRBÓK fornleifafélagsins
freður Örn Eiríksson cand. mag. tók upp á segulbönd þjóðlög og
þjóðsögur. Verður nánari grein gerð fyrir starfi þessara manna á
réttum stöðum seinna í skýrslunni.
Almennt um safnstörfin.
Um verkaskiptingu milli fastra starfsmanna er hægt að hafa fá
orð að þessu sinni, þar sem hún var í aðalatriðum hin sama og á síð-
astliðnu ári og nægir að vísa til síðustu saínskýrslu um það efni.
Hver safnmaður hefur að nokkru leyti sitt afmarkaða starfssvið,
en þó er það yfirleitt svo, sökum fámennis 1 stofnuninni, að menn
verða að leggja gjörva hönd á sitt af hverju, og verkaskipting er hér
ekki eins nákvæm og í stærri söfnum. Þetta verður að teljast eðli-
legt eins og til hagar. Að sjálfsögðu vill tíminn verða ódrjúgur,
þegar safnmennirnir verða að snúast við jafnmörgum og ólíkum
verkefnum og hér, og kemur þetta æ betur í ljós eftir því sem meira
verður umleikis frá ári til árs. Tími og friður til raunverulegrar
safnvinnu og fræðistarfa verður minni og minni með vaxandi gesta-
nauð og erli margs konar, enda mun vafalaust ekki líða á löngu að
fjölga verður starfsmönnum við stofnunina og þá um leið greina störf
betur í sundur. En allt þetta er fremur umræðuefni til framtíðar
heldur en frásagnarvert í ársskýrslu.
Árangurinn af fræðistörfum safnmannanna birtist í Árbók forn-
leifafélagsins, sem þeir hafa veg og vanda af. Þjóðminjavörður er
ritstjóri bókarinnar, en safnmennirnir áðstoða hann á margan veg
við útgáfustarfið. Bókin er á vissan hátt árbók safnsins ekki síður
en félagsins, og hefur svo lengi verið.
Haldið var áfram að yfirfara rafkerfi hússins eins og árið áður.
Er lögð áherzla á, að það sé ætíð í hinu bezta lagi, og er slíkt sjálf-
sagður hlutur.
Litlar breytingar voru gerðar innanhúss. Þó má geta þess, að Ása
G. Wright, sem gefið hefur safninu góða hluti á undanförnum árum,
óskaði þess, að þeir yrðu sýndir saman, eins og eðlilegt má kallast.
Þetta var samt ekki hægt að gera nema með því að taka niður eitt-
hvað annað í staðinn, og var því brugðið á það ráð að taka niður
svonefnt Fiskesafn, sem síðan árið áður hafði verið í sýningarskáp-
um í forsal sjóminjasafnsins á fyrstu hæð hússins, og koma safni
Ásu fyrir í þeim staðinn. Komust þeir að vísu hvergi nærri allir
fyrir þar, og er raunar hart, að Þjóðminjasafnið skuli vera svo
aðkreppt í sínu eigin húsi, að varla sé hægt, hvað sem við liggur, að
auka nokkurs staðar við sýningarsöfnin, og reyndar eru allar geymsl-