Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 34

i62
SÝftlR OÍ)DS RISKURS
[ÉimreiÖin
Og biskupinn beygtSi höfuSiS ofan aS grátunum, bugaSur
af ofurþunga hugsana sinna, krosslagði handleggina undir
enninu og reyndi aö biðja.
En andi bænarinnar vildi ekki koma yfir hann. Hann gat
ekki safnaS kröftum sínum til bænarinnar. Hugur hans var
allur á víS og dreif.
í staS þess fóru sýnirnar aS leita á hann aS nýju. Hanp
varS aS gefa eftir og gefa sig þeim á vald.
Hann sá fyrir sér kalkmálverkiS mikla utan á einum borg>
armúrnum á Úraniuborg. ÞaS sýndi Tycho Brahe og sveina
hans aS stjömumælingum sínum, en jafnframt sá þar tim öll
herbergi borgarinnar, meS öllu, sem í þeim var. En nú var
hruniS stórt skarS úr múrnum og maSur var meS hjólbörur
aS aka burtu dyngjunni, sem hruniS hafSi niSur.
Næst sá hann tvö barnsandlit, sem langa stund virtust ekki
vilja víkja frá innri augum hans. ÞaS var drengur og stúlka,
og litill aldursmunur á þeim. En þaS var raunaleg sýn. Dreng-
urinn var tæpast meS fullu viti og — stúlkan var vansköpuS
Svo sá hann inn í stóran veislusal, þar sem mikiS var um
dýrSir. Hann þekti ekki salinn, og ekkert, sem þar var, sá alt
sem í gegnum móSu. SkrautbúiS fólk steig hæga dansa fram
hjá hugaraugum hans. Karlmennirnir í útskornum viShafnar-
búningum, konurnar berar ofan á brjóst. Alt í einu kom hann
þar auga á vin sinn og meistara, Tycho Brahe. Hann hafSi
elst fyrir ár fram og var grár fyrir hærum og þreytulegur.
MaSur á besta aldri, fríSur sýnum og gáfulegur, var hjá hon-
um. ÞaS var sýnilega uppáhalds-lærisveinn hans og meSverka-
maSur, maSurinn, sem kápa meistarans ætti aS falla yfir, þegar
hann yrSi burtu kvaddur. Tycho Brahe studdist viS mann-
inn út aS einum veggnum; þar hné hann niSur. Svo komu
þjónar og báru hann burtu, svo aS sem minst gleSispjöll yrSu
aS sjúkleika hans.------
Svo var hann staddur á Þingvöllum, uppi á eystri barmi
Almannagjár, beint þar upp undan sem biskupstjaldiS var
vant aS standa, og horfSi norSur yfir hrauniS. Ármannsfell,
SkjaldbreiS og Tindaskagi báru fyrir augu hans, og Hrafna-
björg blásvört í austrinu. Hann var beygSur og kvíSalullur,
eins og nú, hann vissi ekki hvers vegna. Þá þeysti maSur austan
yfir hrauniS á brúnum hesti. Hesturinn var strengdur eins og
hundur og gljáSi allur af svita. I ánni gengu gusurnar yfir