Eimreiðin - 01.07.1918, Side 92

220
KONUNGURINN UNGI
[EimreiOin
Rimini. Kóngsdóttirin heföi gefiö honum nokkuö mikinn —
líklega of mikinn — gaum, og svo hefði hann alt í einu horfið
úr borginni, stokkiö frá öllu hálfgerðu i dómkirkjunni. — En
svo, þegar hann var að eins viku gamall, var honum rænt frá
barmi móður sinnar, meðan hún var sofandi, og var hann
þá fenginn til fósturs kotbónda einum og konu hans. Þau
áttu ekkert barn og bjuggu í skógarjaðrinum, fulla dagleið
frá borginni. En klukkutima eftir að hún vaknaði dó fölleita,
unga stúlkan, sem hafði alið hann, úr sorg eða úr drepsóttinni
miklu, eftir því sem hirðlæknirinn úrskurðaði, eða, eftir því
sem piskrað var, af áhrifum banvæns eiturs, sem henni var
byrlað í bikar af ljúffengu víni. Og á sama tíma, sem sendi-
maðurinn trúi með barnið á hnakknefinu sté af örmagna hest-
inum og drap högg á hurðargarminn á hreysi kotungsins —
á sama tíma var hvítur nár kóngsdótturinnar lagður í opna
gröf, sem grafin hafði verið í yfirgefnum grafreit utan við
borgina. En i gröf þeirri lá og annað lík — lík af ungum manni
útlendum og undra fögrum. En hendur hans voru bundnar á
bak aftur, og brjóstið flakandi í sárum.
Svona var sagan, sem fólkið pískraði um sín á milli. En
eitt er víst, að þegar gamíi kóngurinn lá á banabeðnum, þá
hefir hann líklega iðrað þessarar miklu syndar, eða þá að
hann vildi að eins að konungdómurinn gengi ekki úr ætt hans,
og lét hann þvi sækja sveininn og gekst við honum í návist
alls ráðsins.
Og samstundis, er hann hafði hlotið viðurkenningu, kom
í ljós hjá honum þrá sú eða ástríða eftir öllu fögru, sern
mótaði alt líf hans. Þeir, sem voru látnir fylgja honum til
salakynna þeirra, er hann átti að hafa til íbúðar, gátu oft
um fagnaðaróp það, er hann laust upp, þegar honum voru færð
klæði þau og blikandi gimsteinaskart, er hann átti að bera,
og hve hamstola fögnuður hans var, er hann þeytti af sér
ljótu skinnúlpunni og grófu ullar-mussunni. Einstaka sinnum
kom yfir hann eirðarleysi nokkurt, er hann mintist síns fyrra
sjálfræðis í skóginum, og hann feldi sig ávalt illa við allar
þessar hirðlífsreglur, sem eyddu svo miklu af tímanum á degi
hverjum. En höllin glæsilega — Vanangur var hún kölluð —