Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 76

204
GUB ER ALSTAÐAR NALÆGUR [EimreiBin
eins og eitthvað skríða upp eftir sér, ofurhægt, og því
lilýnaði öllu og — náði nú laginu, því dýjamosinn var að
fika við fæturna á því, og ofurlítill grasgeiri skreið upp
á milli skriðanna. Og fellið varð skelfing fegið og fór að
hlynna að þessu veikburða, litla, sem komið var til að
kenna því lagið við yndissöng einingarinnar.
„Hvað ætli að um sé að vera ofan-jarðar,“ sagði ný-
vöknuð mergðin niðri í moldinni, þegar hljómar vor-
hörpunnar kölluðu til þess, sem átti heima þar niðri í
myrkrinu allan liðlangan veturinn. „petta er Alfaðir, sem
á okkur kallar,“ sagði eðlis-ávísun þess, og það kom asi
á það. Nú vildi hann láta það fara að hnýta nýjan hlekk
í hina löngu festi kynslóðanna! Og upp á yfirborð jarðar
agðaðist, iðaði og skreið það alt saman og tók til starfa.
Alstaðar moraði lífið í ástleitni, iðjusemi og umstangi
fyrir því ófædda. Og inn í söng samræmisins féll það,
orðlaust og ómvana, ánægt og löghlýðið. Og ánægjubros
Alföður ljómaði yfir öllu, sem á jörðu lifði, en þá segja
menn, að sól skíni.
Og rjúpan okkar litla lá á eggjunum sínum, eins og hinir
fuglarnir, og var fjarska ánægð, en bóndinn var á vakki
og hélt vörð um heimilið. í djúpum skorningi millum
þúfna sat hún kyrlát og kærleiksrík og beið þess, að börnin
kæmu úr eggjunum. Loks hafði hún þau öll 13 iðandi
og andandi undir vængjunum útþöndum, og hafði nóg að
gera að ýta þeim með nefinu inn undir sig, sem út skriðu.
Og hún var ógn húsmóðurleg, og ofurlítið eins og montin
yfir börnunum sínum — eins og mæðrum er títt, —
cnda voru þau yndislega mjúk og fín í mögráu fötunum
sinum.
„Gætið þið ykkar! Gætið þið ykkar!“ kallaði heimilis-
faðirinn í ákafa og hnikti höfði. „Hér kemur ein langa
spíran og þetta lágfætta, loðna með, eins og vant er.“ Hún
mumpaði lágt, en ákaft til barnanna, að kúra nú sem
kyrrast, og sjálf hleypti hún hálsinum mjúkum og lið-