Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 91

EimreiOin]
Konungurinn ungi.
Eftir Oscar Wilde.
ÞaS var kvöldiS áður en krýning hans átti aS fara fram.
Konungurinn ungi sat einsamall í skrautlega herberginu sínu.
Öll hirðin haföi fengiö leyfi. Eins og siöur var og venja höföu
allir hneigt sig til jarðar aö hirömanna siö, og því næst kom öll
hirðin saman *í hallarsalnum mikla til þess aö fá síðustu til-
sögnina hjá æösta hirösiöameistaranum. Sumir hegöuöu sér
enn þá eins og þeim var meöfætt og eðlilegast, en slíkt er
óhæfa mikil fyrir hirömenn.
Sveininum — því aö hann var ekki nema ungur sveinn enn
þá, sextán ára að aldri — þótti ekkert aö því aö hirðfólkið
færi. Það var eins og fargi væri létt af honum, og hann
slengdi sér hart niður á dúnmjúka svæflana í hvílunni. Þarna
lá hann svo, augun blikuöu og munnurinn var opinn. Hann
hefði vel getað verið einn af skógarálfunum útiteknu eöa ljón-
styggur villidýrsungi, sem nýlega hefði veriö gripinn af veiði-
mönnunum.
Og þaö voru reyndar veiðimenn, sem höföu fundið hann.
Þegar þeir komu að honum var hann berfættur og með hljóö-
pípuna í hendinni. Hann var aö hóa fénu heim að kotinu,
þar sem hann hafði alist upp. Hann vissi ekki annað en hann
væri kotungssonurinn. Hann var sonur einkadóttur gamla
kongsins, og hún hafði átt hann í leynihjónabandi með ein-
hverjum, sem var óraveg fyrir neðan hana að metorðum. —
Sumir sögðu, að hann hefði verið útlendingur, sem hefði heillað
hana til ásta með undursamlegu, seiðandi magni hljóðpípu-
tónanna. Aðrir höfðu sögu að segja af listamanni einum frá