Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 56

184
STÖKKIP
[Eimreiðin
„Eg held barasta aS eg muni ekki eftir öSrum eins látum.“
í því kom Guðrún vinnukona inn; hún haföi fariö fram.
„Eg held aö þaö sé einhver aö reyna aö komast inn í bæinn,“
sagöi hún, en eg þoröi ekki ein fram.“
Viö hlupum öll fram í snatri, og opnuöum huröina. Þaö
var undan veörinu, sem dyrnar sneru, en út var aö sjá í iöu-
lausa hríöina, sem þyrlaöist inn á gólfiö. Og inn úr þessum
ósköpum kom hár maöur og grannur, allur fannbarinn.
Þaö var Guömundur læknir.
„Gott kvöld,“ sagöi hann og talaði hátt. „Komiö þiö strax
út meö mér, einhverjir, til aö koma honum heim.“
„Hvar er Sveinbjörn?“ spuröi prófasturinn.
„Hann varö veikur á leiöinni," sagöi læknirinn, „eg kom
honum hér heimundir hólinn fyrir utan bæinn, en þegar eg
sá ljósið, skildi eg hann eftir. Ljósiö sést ekki langt núna.
Komið þiö nú aö hjálpa mér aö ná í hann.“
Við sóttum okkur húfur og fórum út aö sækja Sveinbjöm.
Viö studdum hann heim og inn. „Það kom í mig þetta ótta-
lega máttleysi," stundi hann, þegar viö vorum aö koma honum
inn í bæinn. „Læknirinn varö nærri því aö bera mig alla leiö
utan frá Stórhól."
Læknirinn nam staðar í forstofunni. „Hafiö þiö frétt nokkuð
af konunni?" spuröi hann.
Því var neitað og honum var boðið inn.
„Nei, eg kem ekki inn, því þá þiðnar þetta alt utan af
mér. En eg verð að biöja yður, séra Sigurður, aö lána mér
einhvem til að fylgja mér frameftir, eg rata ekkert." Hann
brosti.
Þaö kom dálítið hik á prófastinn.
„Fyrst Sveinbjörn brást," sagöi hann, „þá veit eg varla
hver það ætti að vera í þessu veöri."
„Læknirinn leit yfir hópinn og kom auga á sýslumanninn.
„Já, það er satt, þú ert hér, Jón,“ sagði hann glaðlega, „þaö
bar vel í veiðar. Þú ert fæddur hér og uppalinn og þekkir auð-
vitað hverja þúfu. Þú fylgir mér þangað 1“
Sýslumaöurinn þagöi augnablik.
„Jæja?“ sagði læknirinn.