Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 117

Eimreiðin]
FRESK.Ó
245
eitthvaö til gamans, heimsækja kunningjana og lofa freskó-
myndunum aS fæöast í kyrö og næöi á meðan ?“
Léonis Renzó til síra Eccelino Ferraris:
„Mér þykir vænt um aö þessar línur, sem eg er aö pára
yður skuli vera svona vel þegnar af yöur, dýrmætasta og besta
vininum, sem eg á. Þvi aö yður á eg þaö aö þakka, sem eg
er, og til yðar sæki eg mér holl ráö og heilbrigðan lífsvísdóm.
Eg læt nú fylgja bréfi þessu lauslegar blýantsmyndir af
húsinu, sem eg dvel í, og af húsmóöur minni. Húsmóöir er
reyndar nokkuö kuldalegt orö, en þaö er eina orðið, sem
viö á og þá — lasciamolo star, notum viö þaö!
Eg verö aö játa, að myndin gefur ekki alveg sanna hug-
mynd um hana. Hún er fegurri en svo, að fáir blýantsdrættir
geti náð því. Hún hefir þennan undur-dúnmjúka litarhátt, sem
enskar fríðleikskonur hafa. Eg hélt í fyrstu, aö hann væri
ekki eðlilegur.
Hún væri fullkomin fríöleikskona, ef hún heföi ekki þennan
drembilætissvip um munninn. Augnaráðið lýsir líka sífeldum
lífsleiða og óþreyju. Hún hefir ratað í þá ógæfu, að vita aldrei
af neinum skorti alla ævi, en það gengur næst hinu, aö skorta
alla hluti.
Eg sagöi henni, aö þegar eg væri í ftalíu, þá væri eg hæst-
ánægöur, ef eg ætti nokkra koparskildinga fyrir brauð, á-
vexti og liti.
Hún geispaði ofurlitið og svaraði, aö hún heföi einu sinni
verið heilan vetur á ítalíu, og ekki þótt verulega til þess koma.
Þó heföi hún haft gaman af því að ferðast riöandi um Camp-
aniu. En hinu kvaðst hún vel trúa, að þeim, sem væru góöir
aö mála, þætti gaman aö því. Hún sagðist þekkja konur, sem
væru svo fíknar í að mála, aö þær hefðu farið til ítalíu til
þess að mála þar. Þaö væri einmitt núna ein þessi ítalíu-sótt
að geisa. En hún sagðist vera frábitin slíku, og hefði ekki
farið í þeim erindagerðum, og þær sem þetta gerðu, yrðu
að eins til athlægis fyrir það. „Það skulið þér vita,“ sagði
hún einu sinni, „að saumakonan mín veit betur hvernig þér
eigið að vera klæddur en þér sjálfur. Kaupið klæðnað hjá
Wort og hatt hjá frú Brown, og þá er engin hætta á öðru, en
alt, sé eins og það á að vera.“
Hún leit á mig með þessu letilega lítilsvirðingar-augnaráði
og sýndist vera undrandi, að eg svaraði engu! En hverju átti