Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 25

EimreiOia]
StNIR ODDS BISKUPS
153
Stjama hans sjálfs var Venus, en Satúrnus átti líka ítak í
honum. Hann kannaöist viö eiginleika þeirra beggja í skap-
ferli sínu: tilhneigingu til ástar, glaSlyndi og sönglistar frá
Venus, en þrá eftir háleik og hreinleik frá Satúrnusi. Brestir
þeirra fylgdu honum einnig, en gegn þeim reyndi hann að
sporna af alefli. Þegar hann fæddist, var afstaSa þessara
stjarna innbyrCis og viS aSrar stjörnur hin hagkvæmasta og
spáSi honum hárrar stöSu og mikillar giftu. En þegar ferli
þeirra var fylgt lengra, komu einnig fram spádómar um miklar
hættur og margs konar örSugleika, og þaS hélst viS og viS
framvegis, um langa æfi. Sumt var þegar fram komiS. Hann
var kominn í háa stöSu; hafSi komist þaS fremur ungur. En
hann hafSi líka rataS í raunir. LéttúSin hafSi tvívegis leitt yfir
hann hrösun, sem verSa hefSi mátt biskupstign hans aS falli,
þótt úr þvi hefSi nú rætst. Og á fyrsta ári biskupsdóms hans
hafSi hann beSiS stórtjón af slysi, sem viS lá aS hnekti hon-
um efnalega. Alt þetta höfSu stjörnurnar gefiS honum í skyn.
Þess vegna kveiS hann því, aS þaS, sem stjömumar spáSu
honum mótdrægu í framtíSinni, mundi einnig koma fram.
Og nú, er hann var úti í kirkjunni, hafSi hann nánar gætur
á stjörnu sinni, sem nú var einmitt komin í þær hættulegu
aSstöSur, sem reiknaSar höfSu veriS út fyrir fram. Hvergi á
allri braut hennar var útlitiS ískyggilegra. Inn í þessa þröng
þokaSist hún án allrar vægSar, og ekkert var nálægt, sem
bætt gæti úr böli hennar; ekki einu sinni mýkt þá óheill,
sem hún boSaSi.
En hvers eSlis var þessi óhamingja, sem átti aS koma?
Um þaS þögSu stjörnurnar meS öllu, og þótt hann spyrSi og
andvarpaSi fékk hann ekkert svar. ÞaS eitt sá hann, aS útlitiS
var voSalegt. ÞaS var sem guS hefSi skrifaS tákn reiSi sinnar
þarna á himininn, svo skýrt og tvímælalaust, aS engin von
var um aS því yrSi breytt.
Þetta var þaS, sem gerSi hann áhyggjufullan og annars
hugar, þegar hann var aS tala viS sveininn. Vegna þess vildi
hann vera einsamall. Þetta gat hann ekki sagt neinum manni.
Hann hlaut aS bera þaS einsamall, berjast viS þaS einsamall.
Ef nokkur maSur vissi, hvaS þyngdi huga hans, mundu menn
stinga saman nefjum og hlæja aS honum.
Hann lagSi sig allan fram til þess aS reyna aS finna hvaS
þetta væri, sem yfir honum vofSi. Gat þaS veriS, aS þaS væri