Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 66

194
LÖGMÁL HINS ÓSÝNILEGA
[Eimreiðin
aSskilja þá og oss; má vera aS þeirra megin sé engu síSur
torvelt en meöal vor aö finna hæfa miöla; Enn má vera, aö
dagsbirting hins eilífa lífs veröi oss hér of björt í augum, en
flest af hinu jaröneska sýnist hinum útvöldu dauflegt og
dimt. — I fjórða lagi er ekki ólíklegt, aö þróun menningar
heims vors, sé enn ekki svo langt komin, aö vér megum til
hlýtar skilja raddir hinna hólpnu og fullkomnari vina vorra.
Enda má vel hugsast aö þeir tali viö oss þó vér hvorki heyr-
um né skiljum; svo og aö þeir skjóti oss einatt i brjóst hugs-
unum eöa hugsjónum, er oss og öðrum þykja góöar, nýjar
og fagrar, án þess vér vitum nokkuð um uppruna þeirra.
og þessi, „innskot" kunna ef til vill á stundum að stafa frá
þeim verum, sem miður góðar eru. Hve oft hafa menn skyndi-
lega hrópaö: „Því var eins og hvíslað að mér,“ eöa: „Ráð
kemur mér í hug,“ eða: „Þaö er hugboö mitt.“ Eöa hvaö eigum
vér aö segja um forspáa menn; hvaðan fá þeir visku sína?
•— í fimta lagi þarf oss ekki aö undra, þótt hinir framliðnu
kunni aö láta sér fátt um finnast timanlega hluti, líkt og oss
fer þegar vér brosum aö tárum barnanna og hlæjum að því,
sem þeim finst svo miklu skifta fyrir fávisku sakir. Er ekki
líklegt, að sumar vorar mestu áhyggjur sýnist þeim meir en
broslegar? Frá þeirra háu stööum sýnist þeim allmargt and-
streymið vor á meöal lítið þyngra á metum en oss sýnist ariö
í sólargeislanum. Hví skyldu hinar háleitu verur fást um
faraldur þessa óöfleyga lífs, þær sem búast viö komu vorri með
næstu eimlest. — í sjötta lagi megum vér hugsa oss, aö vinum
vorum hinumegin, sé mjög um megn, aö gera oss skiljanlegt
hiö æöra eilífa líf meö þess dásemdum og heilagleik. Rósir
og aldini Paradísar eiga sér engan líka hér á jörðu. Og mál-
færiö þar er ofar voru tungutaki, og hljómlist þess heims
hefir aldrei í hug komið Mozart eða Beethoven auk heldur
öörum. Þar er Virgill „barn í lögum“ og Shakespeare blygö-
ast, er hann minnist sinna léttvægu leikrita. Auga hefir ekki
séð né eyra heyrt, né í nokkurs manns huga komið hiö óskiljan-
lega, hið óumræðilega!
Að öllu samanlögöu: það sem mest er vert er ekki þaö aö
geta fengið framliðna til viðtals, heldur það aö megna að
tala mæltu máli viö Guö. Og Guð hefir sérstakt ráö á aö
tala viö einn og sérhvern af oss. Guð er aldrei svo fjarri, aö