Eimreiðin - 01.07.1918, Síða 118

246
FRESKÓ
[Eimreiðin
eg svo sem aS svara? Eg hefi aldrei heyrt aukatekiS orð um
þessa blessaöa frú Brown!
Hún heldur án efa, aS eg sé ómentaSur ruddi, og eg skal
jata, aS eg held eitthvaS svipaö um hana. VillimannseSliS sést
Ijósast af þvi, aö hún er alt af að hugsa um perlur og fagrar
fjaðrir! Allur heimur lista og ljóöa er lokuð bók fyrir henni.
Sjóndeildarhringurinn takmarkast af ísköldum múrvegg eigin-
girninnar og smásálarskaparins.
Eg held yfirleitt að enskar konur séu ekki neitt sérlegar.
Þær eru lítið laðandi. Þær horfa á mann eins og naut á ný-
virki. Og þær sýnast alt af vera að dorga eftir einhverju hóli
og smjaðuryrði. Eg veiti þessu eftirtekt, þegar þær koma inn
í danssalinn, þvi að þær gefa því engan gaum að eg sé þar.
Þær eru glæsilegar í klæðaburði og öllu ytra, um það get
eg vel dæmt, síðan eg var i París. En þær nota alt af steirk-
ustu orðin, og þær hafa hvorki yndisþokka Parísar-kvenn-
anna né seiðmagn kvennanna heima. Þær jafnast ekki einu
sinni i þessu á við sveitastúlkurnar okkar, sem bera vatnið
til Arricia eða þarann til Amalfi.
Þegar eg tala um sveitastúlkurnar, þá dettur mér það í
hug, að eg hefi valið mér efni úr sveitalýsingum Theókríts i
freskó-myndirnar. Þar má margt fagurt finna. Daginn eftir
að eg byrjaði, spurði frúin mig að því, hve lengi eg mundi
verða með myndirnar. Eg svaraði, að eg yrði að minsta kosti
eitt ár og ef til vill tvö. Henni varð hverft við, og sagði gremju-
lega, að þær yrðu að vera búnar fyrir haustið. Eg sagði henni
þá hreinskilnislega, að það væru víst einhver misgrip, áð
hún hefði fengið listmálara til verksins. Hún skyldi heldur
fá sér duglegan veggskreytara. Þeir væru nógir til ágætir,
bæði í London og París.
Hún sýndist verða því meira utan við sig, og fór út snúð-
ugt. Eg ritaði henni þegar í stað nokkrar línur og sagði upp
starfinu. Hún svaraði strax með nokkrum linum á móti og
bað mig að halda verkinu áfram. Eg skyldi vera tvö ár, ef
eg þyrfti. Prinsinn og prinsessan hefðu frestað heimsókn sinni.
Ekki veit eg hvaða prins hún átti við, en eg kvaðst skyldi
halda áfram.
[Framh.]