Eimreiðin - 01.07.1918, Side 62

Í90
Lögmál hins ósýnilega.
[Eimrelðin
En þrátt fyrir þetta alt, sem hér er fullyrt, eru til áreiðan-
leg fyrirbrigöi. Spiritisminn á rót sína í mannlegri reynslu.
ÞaS eru manneskjur tugum saman í hverri sveit eSa söfnuöi,
sem reynt hafa eitthvað sér óskiljanlegt, sem þær geta enga
grein gert sér fyrir, nema þær aðhyllist spiritiskar skoðanir.
— Sendiherrann og skáldiö Lowell, er var manna vitrastur
og heilskygnastur fullyrti að á einu kvöldi, er hann sat einn
í myrkri, sýndist honum herbergi sitt sviplega skina af ljóm-
andi birtu; „það var yfir-eðlileg birta,“ bætti hann við. John
B. Gough, sá aftur og aftur móöur sína í skínandi klæðum, —
hún var dáin — milli sín og dyra drykkjustofunnar. Sú sýn
var ávalt áþreifanlega glögg. Mary Livermoore (rithöfund-
urinn) sat eitt sinn í eimlest, sem rann yfir tvær þingmanna-
leiðir á klst., þá heyrði hún skyndilega rödd segja við eyra
sér: „Flyt þig yfir.“ Hún hlýddi ósjálfrátt, en i því hún settist
niður hinu megin, rakst lestin á aðra eimlest, og við þaö möl-
brotnaði vagninn þeim megin, sem hún hafði setið. Færslan
forðaði konunni frá bráðum bana. Þetta taldi þessi hágáf-
aða kona hið merkasta atvik, er fyrir hana hafði borið.
Slíkar persónur eins og þær, sem eg hefi nú tilfært, eru
spiritistar, ekki sakir þess, að opinberanir þess eðlis finnast
í biblíunni, ekki heldur vegna þess að margt dulrænt kemur
fyrir nú á dögum, og ekki þó að alstaðar séu nógar bækur
um ný ókunnug efni og skoðanir, né heldur þótt vísindin sam-
sinni vissum bendingum, hugboðum og líkindum um að til
séu ósýnilegir heimar, sem þau hvorki þori að fullyrða né
neita. En við hina fymefndu menn felli eg mig vel, og trúi
þeim, því að þeirra reynslu verð eg að treysta; því geti eg
sagt: „Eg hefi fengið sönnun,“ sleppi eg ekki trú minni á
hreinan og sannan spíritisma, þrátt fyrir alt hróp og þvaður
um sjónhverfingar og sjálfsblekkingar, sem spíritistum eru
bornar á brýn, að eg ekki nefni hrekkjabrögð þeirra, sem lifa
á trúgirni örvinglaðra, sem alt má bjóða.
Hafið þér lesið bók W. T. Steads: „Hvernig veit eg að
dánir menn geri aftur vart við sig?“ Hér kemur vitnisburðui
einstaks manns, og hann ærið skorinorður, og hér er heims-
frægur maður í hárri stöðu, stórvitur og hámentur maður,
með margfaldri lífsreynslu, og þessi maður kemst svo að orði:
„Eg efast ekki fremur um það, að auðið sé að ná sambandi
við svonefnda framliðna menn, en eg efast um að geta sent