Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 37

Eimreiðin]
SÝNIR ODDS BISKUPS
165
„Níðingur!" mælti biskup byrstur. „Þér hafiö brotiS stein-
bogann af ánni til þess aS gera einum farartálmanum meira
heim aö staðnum fyrir vesalingana, sem flækjast vegalausir
um hjarnið og eiga hvergi höfði sínu að að halla. Vötn girða
um staðinn á þrjá vegu. Þau eru oft ófær hverri skepnu nema
fuglinum fljúgandi, og ætíð ófær þeim, sem engan farareyri
eiga. Þess vegna hefir guð látið þennan boga standa þar sem
áin steypist ofan í gjána, svo að hún væri þó ekki með öllu
ófær gangandi mönnum alla leið milli fjalls og óss. Þessa
vegabót guðs sjálfs hafið þér brotið, þessu einkennilega minnis-
merki um alvisku guðs og almætti, þótt í smáu væri, hafið þér
spilt, svo að hvergi sér þess stað framar — alt saman til þess,
að þér getið hlakkað yfir því, að einhver volaður vesalingur,
sem ætlar að leita sér líknar í Skálholti, standi ráðþrota við
ána í vetrarhörkunni og komist ekki yfir um.“
„Biskupinn þekkir fæst af þessum ,voluðu vesalingum', sem
hann ber svo mjög fyrir brjósti," mælti brytinn fyrirlitlega.
„Margt af þessu fólki er argasta illþýði — letingjar, sem ekki
nenna að vinna fyrir sér, en hafa vanist á að lifa á hjálpsemi
annara, — þjófar, sem ganga stelandi bygð úr bygð, launa
fólki greiðann og gjafirnar með því að stela frá þvi — vesal-
menni, sem sjúk eru af öfund og illgirni til þeirra, sem eitthvað
hafa og eitthvað geta, — ómerkilegt fólk, sem gerir sér lands-
hornaþvætting að atvinnu og nagar mannorð manna. Þegar
alt um þrotnar fyrir þessu fólki, hræsnar það guðsótta og trú-
rækni og kemur i Skálholt. Þar er hjálpin ætið vís, „kærleiks-
faðmur' biskupsins ætíð útbreiddur — —!“
„Þegið þér!“ mælti biskupinn sýnu byrstari en áður. „Sá
sem dæmir aðra, verður sjálfur dæmdur. Hvernig sem þetta
fólk er, þá er það vist, að það eru vesalingar, sem nú þurfa
hjálpar og hjúkrunar, vesalingar, sem faldir eru á hendur
biskupinum í Skálholti. Það eru ,minstu bræðurnir', sem Herr-
ann talar sjálfur um og telur sig til. Hér á biskupssetrinu eru
alls nægtir. En þær nægtir eru ekki o k k a r eign, heldur
hans, sem gaf þær. Ef þessir vesalingar launa það illu, sem
þeim er gott gert, þá er það þeirra synd. Ef við sýnum þeim
harðýðgi, þá er það o k k a r synd.“
„Eg kann þetta utan bókar. — Ausið þér öllu, sem til er,
i kjaftana á þessum vörgum, herra biskup, — en fáið yður
þá annan bryta. Það er best þér aflið þess sjálfur, sem þér