Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 99

Eimreiðin\
KONUNGURINN UNGI
227
að skógarjaðrinum. Þar var urmull af mönnum að vinna í
þurrum árfarvegi. Um allar klappirnar voru hóparnir eins
og mý á mykjuskán. Þeir grófu djúpar holur í jörðina og
fóru niður í þær. Sumir voru að kljúfa klappirnar með meitl-
um og sleggjum, en aðrir voru að grafa sandinn. Þeir tættu
kaktusjurtirnar upp með rótum og tróðu skarlatsrauðu blómin
niður í forina. Þeir hlupu til og frá, æptu hver í annan og
enginn sat auðum höndum.
f skugganum í einni holunni sátu þau, dauðinn og ágirndin,
og horfðu á alt saman. Og dauðinn mælti: ,,Eg er orðinn
leiður á þessu. Láttu mig fá þriðjung af þeim, og þá skal
eg fara.“
En ágirndin hristi höfuðið: „Þeir eru vinnumenn mínir,“
svaraði hún.
Og dauðinn sagði: „Á hverju heldurðu?“
„Eg er með þrjú frækorn,“ svaraði hún, „en hvað varðar
þig um það?“
„Gefðu mér eitt þeirra,“ kallaði dauðinn. „Eg ætla að sá
því heima hjá mér, í garðinum mínum. Að eins eitt þeirra og
þá skal eg fara.“
„Eg gef þér ekkert,“ sagði ágirndin, og hún fól hendina í
barmi sér.
Þá hló dauðinn kuldahlátur. Og hann tók bolla, dýfði hon-
um í pytt einn og upp úr bollanum rauk köldusóttin. Hún
straukst gegnum mannþyrpinguna og þriðjungur allra lá
dauður eftir. ísaþokan elti hana og vatnssniglarnir slettust
við hlið henni.
Og þegar ágirndin sá, að þriðjungur mannanna var dauður,
barði hún sér á brjóst og grét sáran. Hún barði á steingeld
brjóstin og öskraði hátt: „Þú hefir drepið fyrir mér þriðjung
vinnumannanna,“ hrópaði hún. „Snáfaðu burt héðan. Það
er ófriður í Tartaríufjöllunum, og báðir kóngarnir eru að
kalla á þig. Afganbúar eru búnir að slátra tarfinum svarta
og eru búnir til bardaga. Þeir hafa stálhúfur á höfðum sér og
berja vopnum á skjöldu. Hvað varðar þig um dalinn minn?
Hvað þarft þú að vera að drepa menn þar? Hafðu þig á brott
og komdu aldrei framar!“
15