Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 29

Eimreiðin]
SÝNIR ODDS BISKUPS
157
margfaldar af klaka. BorSstokkarnir voru sýlaöir og háir
svellbunkar yfir öllum þiljunum. Þaö var í þann veginn aS
sökkva. Sjórinn sogaðist út og inn um miSjuna á því. Menn-
irnir hlupu og skriöu um þaS í dauöans skelfingu. Einn stóS
bundinn viS stýrið. Eldfluga þaut upp af þiljunum, barst burtu
með storminum og dró eftir sér langan neistahala — og sýnin
var horfin.
Hann sá mann vera aS reyna aö komast yfir á, sem var
illa lögS. Hann þekti hvorki manninn né ána. Hundur fylgdi
manninum eftir. Báöir voru albrynjaSir af klaka. Maöurinn
fór hægt og reyndi fyrir sér með broddstaf. Hann var stiröur
og þrekaöur, en ekkert fát á honum. Áin var auS í miöjunni,
en klakabrýr á vökinni. Hann lagSi út á eina klakabrúna. Hún
losnaSi og hringsnerist, dansaSi í straumkastinu, ofan eftir
ánni. Hundurinn varS skelkaSur, en ekki maSurinn. Hann
stóS á spönginni og beiS þess aS hana bæri aS skörinni hinu
megin. Þá stökk hann upp á meginísinn og hundurinn á eftir
honum — og sýnin var horfin.
Hann sá inn í snotra stofu. Gluggi var þar meS fjórum
litlum glerrúSum, alhvítur af hélu. Kertaljós brann á borSinu
viS gluggann. Gamall maSur, hvítur fyrir hærum og fyrir-
mannlegur, sat viS borSiS. Drengur stóS hjá honum. Þykk bók
í stóru broti lá opin á borSinu. Látúnsspenslin dingluSu fram
af borSbrúninni. Gamli maSurinn var aS kenna drengnum aS
stafa. Hann þekti ekki manninn og ekki drenginn, en bókina
þekti hann. ÞaS var Biblía GuSbrands biskups, og staSurinn,
sem þeir lásu, var Jesaías 23. — Sýnin var horfin.
En nú sá hann yfir stöSvar, sem hann þekti. Hann sá Brúará.
ÞaS var svo bjart yfir henni allri, aS hann gat greint hana
og landiS umhverfis. Hún var sollin og bólgin af krapaförum
og braust um í vökum milli höfuSísa. Hann fylgdi henni eftir
upp undir fjöllin, en nam staSar þar sem hún steyptist ofan i
hraunklofann. Þar var hún ægileg núna. Hver svellbringan var
yfir annari fram meS hraunklofanum beggja megin. Á börmum
klofans stóSu hávaxnar klakakerlingar og beygSu sig fram
yfir gljúfriS. Steinboginn yfir klofann var allur sýldur. Ströngl-
arnir úr honum hengu ofan undir hvíta iSuna, sem beljaSi þar
fram, bólgin af krapi.
En hvaS var þetta? Sumar af þessum klakakerlingum á
gljúfurbörmunum hreyfSust. ÞaS voru m e n n. HvaS voru