Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 114

242
FRESKÓ
[EimreiSin
væri ómögalegt að mála nema ómyndir á veggi, sem svoiu
skammarlega væri f.rá gengið. Hún sýndist ekki einu sinni
heyra það. Eg held næstum því að hún láti mála þessar freskó-
myndir af því einu, að einhver hafi talið henni trú um að
það væri eitthvað „fínt“ við það.
Höllin sjálf er fögur, en þó mundi hún sýnast lágkúruleg við
hliðina á höllunum heima.
Þjónanna tala er legíó, hér á heimilinu og lifandi fádæmi
af blómum.
Hér er myndasafn, en fátt er þar af gömlum myndum. Eig-
endurnir státa mjög af því, hve mikið þeir eigi af myndum
Feneyja-meistaranna, en það eru hér um bil alt eftirlíkingar.
Eg sagði þetta við aldraða konu eina, höfðinglega í fasi, sem
hér er, og hún varð ákaflega móðguð. Hún kvað vera amma
húsmóðurinnar.
Nafn þessarar konu er þetta: Caimwrath of Oswestry. Eg
skrifa þetta ógurlega nafn staf fyrir staf eftir prentuðu nafn-
spjaldi. Þessi góða kona er nú samt ef til vill ekki svo vit-
grönn. Ef þjónustufólkið setur mig á bekk með smiðnum, þá
er eg viss um að þessi ekkju-norn setur mig ekki hærra en
veggfóðrarana. Hún lítur á mig með því augnaráði, að méi
finst eg ætla að verða að steini.
Mér er raun að því, hvað birtan er alt af grá. Það truflar
mig við verk mitt, en mér er sagt, að svona sé það alt af.
Eg verð að segja það, að þá var það eitthvað annað að mála
í litlu heilögu kirkjunni yðar heima. Eg hefði áreiðanlega
ekki farið hingað, ef fjárþröng mín hefði ekki knúð mig.
En hvað skal segja, þegar sulturinn er á næstu grösum.
Skipstjóri, sem er vinur minn, bauð mér ókeypis far með
sér til London. Svo seldi eg litla líkneskju, sem eg átti, og
fékk nóg fyrir hana til þess að komast frá London hingað
— og kaupa mér liti og áhöld. Hér eyði eg auðvitað engum
peningum, og það er líka gott, því að eg á þá enga.
Eg held að vinnufólkið hafi einhvemveginn þefað þetta
uppi. Því að það er eins og rotturnar, það hópast æfinlega
þangað, sem ætið er.
Eg sendi yður bestu kveðjur mínar, háttvirti faðir! Eg
ætla nú að ganga út í skóginn. Auðvitað er þar dimt og rakt,
en ilmurinn er hressandi. Villijurtirnar vefjast þar hver um
aðra, og eg þreytist aldrei að horfa á þá haglegu blómvendi.