Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 44
[Eimreiðin
Þrjú æfintýri.
i.
Sál æskumannsins og engillinn.
Sál æskumannsins var eirðarlaus. Hún æddi með hraða
hugsunarinnar um alheimsrúmið, frá sólkerfi til sólkerfis
— frá óskapnaði til óskapnaðar.
Einn af varðenglum drottins tók eftir þessari ungu sál,
þar sem hann stóð á verði á landamærum ljósvakans og
tilveruleysis. Hann flaug í veg fyrir hana og mælti:
„Að hverju leitar þú?“
„Eg er að leita að takmörkum tíma og rúm s,“
svaraði sálin og stundi af mæði.
„Og hefir þú enn ekki fundið þau?“ sagði engillinn.
„Nei, eg finn þau hvergi,“ sagði sálin mæðulega. „Eg
hefi, meira að segja, týnt lengd og breidd, hæð og dýpt,
og öllum áttum í þessum feikilega himingeimi. — Og
eg er orðin örmagna af þreytu.“
„Og þá hefir þú farið hart.“
„Já, eg hefi farið nokkuð hart,“ sagði sálin. „Eg fór,
til dæmis, alla vetrarbrautina á enda á einum þúsundasta
hluta eins augnabliks."
„Ekki er kyn, þó þú sért orðin þreytt,“ sagði engillinn
í meðaumkunar-róm; „enda hefir þú leitað dálítið of
langt.“
„Getur þú þá sagt mér, hvar eg get fundið takmörk
rúms og tima og fengið hvíld?“ sagði sálin og tylti sér
niður á ar í litlum ljósgeisla.
„Já, það get eg,“ sagði engillinn blíðlega; „því vita