Áramót - 01.03.1907, Side 24

28
öll líkamleg vinna afar ervið, aitk þess sem hún er varla
nauðsynleg til lífsframfærslu, með þvi náttúran leggur
þar svo að segja matinn ttpp i mttnn manns, og þar
sem eigi eru aðrar kröfur gerðar til lífsins en þær, að
fá að eta og sofa, þá getur fólk komist af án þess að
vinna. En nú er það vitanlegt, að iðjuleysið gerir
manninn andlegt cg líkamlegt vesalmenni. Starfið er
frumskilyrði þess, að einstakir menn og þjóðflokkar nái
göfugu manngildi. Hvarvetna skapar kristindóniur-
inn nýjar þarfir, og lifnaðarhættir kristinna manna
gera nýjar kröfur til líísins. Kristileg siðmenning
krefst nýrra húsakynna, nýrra húsgagna. nýrra klæða,
betri matar, betra lífs. Hvar sem kristindómurinn
leggur leið sína vex upp nýr iðnaður og margbreyti-
legir atvinnuvegir myndast. Fólkið fer að lifa og þá
þarf það að vinna. Alt þetta þarí að kenna heiðingj-
unum. Um það gerðtt ltinir fyrstu trúboðar sér enga
hugmynd. Fyrir hundrað árum var enn ekki byrjað að
kenna þetta. En hve miklu hafi síðan verið afkastað
veit sá einn, sem sérstaklega hefir lagt stund á að kynna
sér þessi efni.
Fvrir hundrað árttm vortt það karlmenn einungis,
sent gáfu sig við kristniboði. Það var álitið konunni
ofvaxið að þola hörmttngar þær altar, er því starfi voru
þá oftast samfara. En nú hefir reynslan sýnt, að konunni
er ætlað þetta göfuga verk ekki síður en karlmanninum,
og konan hefir sýnt, að hún er köllunarverki því vel
vaxin. í mörgum heiðnum löndum ('öllttm löndunt
Múhameðstrúarmanna, Kína og Indlandiý hagar svo
til, aö kvenfólki verður eigi boðað fagnaðarerindið
nenta af konuni. Og þar sent það varðar þó mestu, að