Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1983, Qupperneq 118

hinir sömu trénast meira og minna upp á að leiðbeina i fagi
sinu, sem þeir hvort eð er fá litlar þakkir fyrir a.m.k. ekki frá
forystusveitum vinnuveitenda sinna. Fagleg einangrun getur
einnig verið þung á metunum.
Allt þetta og meira til hefi ég sagt áður. Það eina, sem
breyst hefur er það, að af opinberri hálfu hefur enn meiru
verið dembt á leiðbeiningaþjónustuna og nægir að nefna
vinnu í kringum ýmsar stjórnunaraðgerðir, auk þess sem
ýmsar nýjar búgreinar hafa bæst við án þess að nokkur viðbót
hafi orðið á starfsliði ráðunauta; — fækkun ef eitthvað er —
og lausar stöður, sem enginn virðist kæra sig um, hrannast
upp. Fáir eru í námi, en margir starfandi ráðunautar nálgast
eftirlaunaaldur, svo að ekki blæs byrlega fyrir endurnýjun í
stéttinni. Inn á þetta kom Leifur Kr. Jóhannesson í erindi sínu
á sama ráðunautafundi ásamt fleiru. Svo spyr hann um
ástæður fyrir þessu. Ég tel mig hafa svarað þeim að sumu leyti
hér að framan, en fleira kemur til, sem vafalaust er mjög
þungt á metunum, þar sem makar manna hafa oft takmark-
aða starfsmöguleika úti á landi og laun ráðunautanna eru lág
og fremur litlir möguleikar á aukatekjum og yfirvinnu tíðkast
yfirleitt ekki að greiða. Ýmsir þeirra hafa þó neyðst til að
stunda aukastörf eins og búskap o.fl., en slíkt hlýtur að hafa
veruleg áhrif á eiginlegt ráðunautastarf og er heldur illa séð,
ekki síst nú í offramleiðslunni.
Leifur nefnir neikvæð áhrif fjölmiðla í garð landbúnaðar,
sem hugsanlega orsök. Ekki vil ég fortaka það, en hygg þó að
slikt ráði litlu í samanburði við ýmis nefnd atriði varðandi s.s.
vinnuaðstöðu, vandkvæði á vinnuframboði fyrir maka og
launakjörum ráðunauta eftir nám, sem orðið er þó þetta langt
og hefur lengst með tímanum og ýmsar kröfur aðrar til náms
vaxið.
Með sama áframhaldi og blindu í forystusveitum leiðbein-
ingaþjónustunnar, bæði syðra og úti í héruðunum, er ekki
annað að sjá en leiðbeiningaþjónustan líði víðar undir lok en
nú þegar virðist vera að gerast.
Hvort svo verður áfram, og þá fyrir fullt og allt, er fyrst og
fremst undir forystu bænda komið og hinu opinbera.
120