Skinfaxi - 01.12.1935, Qupperneq 22

102
SKINFAXI
drykkjan er óþolandi, og live drykkfelldir menn ern
miklir gallagri]jir. ÞiS skuluð liafa hugfast, að þeir,
sem drekka i óhófi, gera sig heimskari og ljótari.
Þið getið aldrei horið fullt traust til drykkjumanns.
Þið verðið að skilja, að drukkinn maður á engan
rétt á sér á samkomum og mannamótum. Og svo
eitt orð til ungu stúlknanna, sem verða fullorðnar
dömur eftir fá ár: Þið skuluð aldrei gera svo lítið úr
ykkur, þegar þið eruð á dansskemmtun, að dansa við
drukkinn pilt, sem býður ykkur upp í dans. Ef ís-
lenzku stúlkurnar skildu þetta, og væru samtaka
um það, myndu samkomur unga fólksins verða prúð-
ari, en nú á sér stað.
Eg gat þess áðan, að drykkfelldir menn ættu ekki
að eiga sama rétt á sér, eins og þeir, sem eru prúð-
ir og hófsamir. En, eins og opinbert líf horfir nú
við á íslandi, fæ ég ekki hetur séð, en að drukknir
menn hafi beinlínis forrétlindi fram yfir siðað fólk.
Þeim er oft liðið að trassa skyldustörf sín og afsak-
að — oft i spaugi — með þvi, að þeir séu á túr, og
mönnum er látið haldast uppi að spilla samkvæm-
um með drykkjulátum. Algáðum mönnum væri ekki
látin haldast uppi slík háttsemi. Og þess vegna held
ég þvi fram, að drukknir menn hafi forréttindi fram
yfir aðra. Hvaða ríkisstjórn hér á landi hefir geng-
ið eftir því við starfsmenn og forstöðumenn opinherra
stofnana, að drykkjuskaparóregla væri með engu
móti þoluð? Eg hygg, að strangar kröfur af hendi
hins opinhera mundu hafa viðtæk áhrif úl á við. Og
það væri velgerningur við hreyska menn, svo að þeir
gætlu sín fremur gegn óreglunni.
Það er almennt álitið, að vínhneigð gangi að erfð-
um. Það má rétt vera. En drykkjuskapurinn á sér
vafalaust stað í mörgum tilfellum af agaleysinu í ís-
lenzku þjóðlífi.