Skinfaxi - 01.12.1935, Qupperneq 32

112
SKINFAXI
an lúnið, í aflíðandi halla að fljótinu, eru ógrasgefn-
ar og fúnar i rót. — Þessi fátæklegi einmani minnir
í fljótu hragði á munaðarlaust barn, sem á engan að,
nema þá hinn órafjarlæga guð á himnum, sem fyrir-
finnst ekki einu sinni á mestu liátíðum og tyllidögum
ársins.
En á þessum hæ liafa öreigar lifað og starfað öld
fram af öld. — Á vorin hafa ferskir lieiðavindarnir
leikið um magrar kinnar þeirra, og angan lyngsins
svifið að vitum þeirra. Á veturna hafa hitrar hríð-
arnar ráðizt á þá í sinni miskunnarlausu grimmd, og
klær frostsins nístst inn i hold þeirra; spennt þá liel-
greipum. — Á þessu litla lieiðarbýli liafa öreigarnir
liáð sína hlífðarlausu baráttu öld fram af öld, og
jafnan heðið ósigur í hverri úrslitahrið. Þeir hafa
enga náð fundið lijá afturgöngum eða draugum, guðs-
orðahókum eða óbilgjörnum hreppstjórum. Örlög
þeirra hafa alltaf verið ráðin í upphafi leiksins, og
maðkar hafa að lokum smogið bein þeirra í léleg-
asta liorni kirkjugarðsins.
Þó er birkiskógur liinum megin við fljótið. — Og
á hverju vori hefir ilmur hans tælt horaðar kindur
til að reyna á þol sinnar meðfæddu sundgáfu. Og
fljótið hefir alltaf reynzt þeim ofurefli.---
En nú er sumargistihús risið upp í einum liirki-
runnánum liandan við fljótið, og þangað kemur mik-
ið af gestum á liverjum sunnudegi. Þeir koma ak-
andi í glansandi hifreiðum, eftir nýlagða veginum, og
skrölt hifreiðanna lieyrisl langar leiðir. Og frá gisti-
húsinu herst annarleg lvkt, því að þar er erlendu elds-
neyti hrennt, og fólkið í heiðabýlinu segir, að þetta
sé miklu betri lykt en af skánar- eða mó-reyk.-----
í sumar varð eg fyrir þeim lærdómi, að vera kaupa-
maður hjá honum Halldóri gamla og iienni Kristínu
gömlu, sem í aldarfjórðung hafa barizt á hinum um-
komulausa vígvelli heiðakotsins, og átt fjögur hörn,