Skinfaxi - 01.12.1935, Qupperneq 37

SKINFAXI
117
—■ .Tá, liann œtlar víst að rigna, liann ætlar vísl að
rigna, tantaði Kristín gamla og studdist fram á Iirífu-
skaftið — Eg held, að maður kannist við þenna skýja-
ldakka í austrinu. Hann er aldrei góðs viti, ónei,
aldrei það.
Halldór renndi augunum )rfir til sumargistihússins.
—- Það ætti að vera komið liingað í þurrheyið,
skemmtidótið að tarna, muldraði liann. — En nú
dugar ekki að eyða tíma i kjafthátt og svoleiðis blalt-
arí. Mamma og Stebbi! Farið þið að raka saman,
þar sem við byrjuðum að snúa, og áfram nú.
— Já, áfram nú, át Kristín gamla eftir honum og
óð al’ stað. Gamla konan vissi hvað það gilti, að ná
upp lieyinu, og vernda það á þann liáll frá skemmd-
um. Hún var svo lífsreynd. -—
I þegjandi áframhaldi kepi)lumst við að raka sam-
an lieyinu, sem nú var orðið allþurrt. Halldór fór
úr ullarpeysunni sinni, því að hitinn liafði aldrei ver-
ið meiri en nú. Svitinn rann i lækjum niður andlit
lians, strítt og magurt, en hann gaf sér ekki tima til
að strjúka hann af sér.
Nú tóku greinar klósigans hröðum breytingum: Þær
runnu saman í gilda og dimma stofna, urðu æ regn-
þrungnari og regnþrungnari, æ uggvænni og ugg-
vænni; það var alveg bersýnilegt, að skúrin myndi
skella yfir þá og þegar.
En hinum megin við fljótið var kauiistaðafólkið að
skemmla sér. Kjötkaupmaðurinn var að lala um það
við konu sína, hvað það væri ánægjulegl fyrir fólkið
þarna á hænum undir heiðinni, að geta skemmt sér
við að dútla i töðunni. — Það er svo æfintýralegt,
sagði liann, og ilmurinn úr heyinu er svo ljúffengur
og hressandi. Eg vildi næstum því, að við hefðum orð-
ið sveitamenn, góða mín!